مریم کیانی صدر - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم محیط زیست-آلودگی های محیط زیست – دانشگاه آ
نسا شاهمیری
همتا گلکاریان

هنگامی که یک مولکول آب گریز در محیط وجود داشته باشد، مولکولهای آلاینده به جسمی متصل می‌شوند که از لحاظ شیمیایی بیشترین شباهت را به آن‌ها داشته باشد. به همین علت نانوپلیمرهای متخلخل که بسیار به مولکولهای مواد آلاینده شبیه‌اند. مناسبترین شیوه جداسازی این نوع آلاینده‌های آلی از آب و خاک به شمار می‌روند. با استفاده از سیلکودکسترین‌ها به عنوان اجزای اصلی این مواد پلیمری، دسته جدیدی از پلیمرهای آلی متخلخل تولید شده‌اند. اینگونه نانوپلیمرهای متخلخل قادرند که غلظت آلاینده‌های موجود در آب شرب را تا چند قیمت در تریلیون کاهش دهند. همچنین در صورت آلوده شدن منابع آلی به آلاینده‌های آلی مانند نشست نفت از تانکرها به دریا، این پلیمرها قادر به پاکسازی منابع مذکور هستند. قدرت چسبندگی مولکولی آلی به این نوع پلیمرها حدود 100 هزار بار قوی‌تر از اتصال این مولکولها به جاذب‌های معمولی از قبیل کربن‌ها فعال است در این تحقیق در مورد چگونگی ساخت و جداسازی آلاینده‌های آلی از آب توسط نانوپلیمرهای متخلخل صحبت شده است.

آلاینده‌های آلی، نانوپلیمر متخلخل، جداسازی، سیلکودکسترین