طوبی روستا - دانشجوی کارشناسی ارشد جنگلداری دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی سا
سیدعطااله حسینی - استادیار دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری

مدیریت بهینه منطقه های جنگلی و اجرای عملی طرحهای جنگلداری ارتباط مستقیما با کیفیت و کمیت طراحی و ساخت شبکه جاده های جنگلی و طراحی مسیرهای چوبکشی دارد. در این مطالعه منطقه سری دو پجیم با سطحی معادل 1869 هکتار مورد بررسی قرار گرفت.میزان تراکم مسیرهای چوبکشی و جاده ای در سری و بهترین تراکم آن ها از لحاظ کمترین خسارت زیست محیطی بررسی شد . تراکم جاده ای در این منطقه 91/9 و تراکم مسیر چوبکشی 96/28 متر در هکتارمی باشد که با در نظر گرفتن حداقل تخریب و کاهش تعداد قوسها در مناطق مستعد فرسایش و افزایش طول جاده درجه سه با در نظر گرفتن میزان برداشت و شرایط شیب پارسلهای 3،4، 5 و 30 و تعداد قوسهای بیشتر نسبت به بقیه مناطق می توان4 کیلومتراز طول مسیرهای چوبکشی کاست و به میزان تراکم جاده ای افزود که تراکم جاده ای به 05/12 متر در هکتار تبدیل شده و تراکم چوبکشی نیز به 8/28 خواهد رسید. این امرکشیدن چوب توسط اسکیدرها در زمان خیس بودن مسیر را حذف نموده و با تبدیل آنها به جاده درجه سه حتی پیمانکار هم به دلیل استهلاک و عدم قدرت کامیون به عبور از آنها در زمان خیس بودن نمی پردازد و این خود باعث جلوگیری از تخریب و فشردگی خاک خواهد شد. کاهش 4 کیلومتر از مسیر چوبکشی در مناطق مستعد و با قوسهای زیاد، اثرات بسیار زیادی در جهت تقلیل و یا تخریب های زیست محیطی حاصل از کشیدن چوب در مسیر های چوبکشی خواهد داشت و که این امر کمک شایانی است در رسیدن به اهداف حفاظت جنگل و استمرار تولید آن که از اهداف توسعه پایدارمی باشد

تراکم جاده، مسیر چوبکشی، پجیم، محیط زیست