حیدر مجاهد - رییس کل برنامه ریزی و بهره وری منابع معاونت سواری سازی شرکت ایران خودر

یکی از دغدغه های سازمان های بزرگ، مساله ارتباطات انسانی است . همان طوری که می دانیم چگونگی ارتباطات بین رده های مختلف یک شرکت را ساختار سازمانی آن تعیین می کند. ساختارهای سازمانی با نیت ایجاد نظم در سطح شرکت ها ایجاد شده است و هر روزه کارکنان برای اخذ دستورات و تصمیمات از آن بالا و پایین می روند. در سازمان های سنتی هر باکس ایجاد شده در ساختار سالزمانی به منزله دیوارها، کف و سقفی است که یک یا تعدادی از کاکنان را از سایر کارکنان باکس مجاور جدا می کند.امروزه در اکثر شرکت ها این ساختارهای بلای خانمانسوز شده اند. باکس ها و رده ها تبدیل به فیلترهایی شده اند به طوری که هر فرد یا هر رده که در مسیر اطلاعات قرار می گیرد با استنباط و تفسیری که از موضوع دارد آن را به رده دیگر منتقل می نماید و آن چیزی که به رده بعدی میرسد با واقعیت ها فاصله زیادی خواهد داشت. لذا آن آرمان مشترکی که سازمان درجستجوی آن است و آن زیان مشترکی که بین همه باید برقرار باشد دچار نقصان جدی شده و شرکت به مخاطره می افتد. در ساختارهای سازمانی عریض و طویل که به صورت وظیفه ای طراحی شده اند، هماهنگی و ارتباطات بین واحدها یکی از معضلات بزرگ شرکت ها است. اتصال بین واحخدها و وظایف آنها در قالب یک فرایند کلی و یکپارچه دشواری های زیادی دارد. هر واحد محصول خود را از بالای دیوار برای واحد بعدی پرتاب می کند. بدون اینکه بداند آیا واحد بعدی در حقیقت مشتری محصول اوست نیازمندی هایش مرتفع می شود یا خیر. هر واحد به فکر رسیدن به اهداف خود است و رقابت بین واحدها و افراد به شدت رایج است. هر رده انتظار دارد که رده بعدی دستورات او را بدون چون و چرا و بی کم و کاست اجرا کند ورده بالایی کمتر حاضر است به حرف های رده پایینی گوش کند .رده پایینی نیز رده بالایی خود را قبول ندارد ودیوارهایی بلند از بی اعتمادی، سوء ظن و عدم تفاهم بین رده ها قد کشیده است.