صادق قوامی جمال - دانشجوی دکتری عمران گرایش ژیوتکنیک، دانشگاه علم و صنعت ایران،
علی آبکار - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران گرایش ژیوتکنیک، موسسه آموزش عالی علاءالدوله سمنانی گرمسار،
بهزاد فراهانی - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران گرایش ژیوتکنیک، موسسه آموزش عالی علاءالدوله سمنانی گرمسار،
حمید جهانبخش - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد عمران گرایش راه و ترابری، دانشگاه صنعتی شریف،

خاک های رسی عموما دارای مقاومت و ظرفیت باربری کم هستند. در سال های اخیر، تثبیت خاک با استفاده از مواد زاید مانند میکروسیلیس از نقطه نظر زیست محیطی مورد توجه قرار گرفته است. این مقاله نتایج آزمایشگاهی تثبیت خاک رس کایولینیت با درصدهای مختلف میکروسیلیس را مورد بررسی قرار داده است. آزمایش های حدود اتربرگ، تراکم و مقاومت فشاری محصور نشده انجام شد. تاثیر دوره عمل آوری بر مقاومت فشاری محصور نشده نمونه ها نیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که با افزایش مقدار میکروسیلیس، دانسیته خشک حداکثر کاهش و درصد رطوبت بهینه افزایش می یابد. مقدار بهینه میکروسیلیس جهت افزایش مقاومت فشاری محصور نشده، 15 درصد به دست آمد. زمان فعالیت پوزولانی در این خاک حداکثر 14 روز می باشد و پس از آن افزایش مقاومت بسیار ناچیز است. مقاومت فشاری محصور نشده خاک تثبیت شده با 15 درصد میکرو سیلیس پس از 14 روز عمل آوری تقرببا دو برابر خاک تثبیت نشده بود. شاخص پلاستیسیته کایولینیت با افزایش میکروسیلیس تغییر چندانی ندارد.

تثبیت خاک، کایولینیت، میکروسیلیس، زمان عمل آوری