مهدی حدادی نژاد - دانشجوی دکترای گروه علوم باغبانی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران
علی عبادی - استاد گروه علوم باغبانی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران
محمدرضا فتاحی مقدم - دانشیار گروه علوم باغبانی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران
محمدعلی نجاتیان - استادیار مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی قزوین

امروزه استفاده از نشانگرهای مولکولی منجر به افزایش سرعت و دقت برنامه های اصلاحی شده است. برنامه های مقدماتی اصلاح پایه های انگور برای نخستین بار در ایران در حال اجرا است. بانبراین پژوهش حاضر با هدف فراهم ساختن مدیریت مناسب برنامه اصلاحی و نیز بمنظور ارزیابی روابط ژنتیکی بین ژنوتیپ های کاندید انتخابی و برخی ارقام پایه متحمل به خشکی جهت برنامه ریزی تلاقی های بعدی اجرا گردید. 47 ژنوتیپ پایه انگور شامل 3 رقم پایه خارجی و 44 داخلی ژنوتیپ کاندید برنامه اصلاح پایه های متحمل به خ شکی جمع آوری و توسط 11 نشانگر مولکولی ریزماهواره مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد سه پایه ریپاریا 1103P Ru140، با ژنوتیپ های ایرانی 21 درصد تشابه ژنتیکی داشتند. ژنوتیپ های ایرانی مورد مطالعه خود به سه گروه عمده تقسیم شدند. گروه سوم با 39 ژنوتیپ شامل سه ژنوتیپ ناشناخته از منطقه شمال شرق کشور، دو ژنوتیپ زودرس یاقوتی و خلیلی با تشابه 55 درصد و برخی دیگر از ارقام ایرانی بود. دو رقم زودرس در سه نشانگر ریزماهواره VVS2, VVMD14 و VMC4A1 از آلل های اختصاصی هتروزیگوت و همزیگوت برخوردار بودند. در کل دو منطقه تنوع انگور در شمال شرقی (خراسان) و جنوبی (فارس) تفکیک شدند. توصیه می شود نتایج این بررسی بصورت مستقیم در زمینه انتخاب پایه های متحمل به خشکی و بصورت غیرمستقیم جهت یافتن والدین مناسب در ترکیبهای تلاقی مورد استفاده قرار گیرد.

آغازگر ریزماهواره، تحمل به خشکی، ضریب تشابه، تجزیه خوشه ای، رویکرد انتساب