لیلا فرهنگ - دانشجوی کارشناسی ارشد شناسایی و انتخاب مواد (دانشکده مواد دانشگاه صنع
رضا باقری - استادیار(دانشکده مواد دانشگاه صنعتی شریف)

خراش پذیری در قطعات پلیمری که در معرض دید میباشند از اهمیت بالایی برخوردار است. توسعه مخلوطهای بهسازی شده پلیپروپیلن در سالهای اخیر سبب گردیده تا اهمیت شناخت مقاومت به خراش این دسته از مواد مهندسی مورد تاکید محققین قرار گیرد. در این تحقیق از روش اندازهگیری سختی-خراش ASTM G 171-03 برای ارزیابی خراشپذیری ترکیبات مختلف استفاده شده است. آزمون میکروسکوپی SEM نیز با هدف شناخت مکانیزمهای موثر در فرآیند خراش بکار گرفته شده است. همچنین ارتباط خراشپذیری با خواص مکانیکی مخلوطها از جمله مدول الاستیک، تنش تسلیم و چقرمگی شکست با انجام آزمایشهای کشش، ضربه و چقرمگی شکست (به روشJ-Integral بررسی شده است. نتایج اولیه بیانگر این است که با افزایش میزان فاز لاستیکی مقاومت به خراش پلیپروپیلنکاهش مییابد. نحوه تاثیر فاز دوم لاستیکی بر مقاومت به خراش از طریق تاثیر آن بر سایر خواص مکانیکی پلیمر مورد تحلیل قرار گرفته است.

مقاومت به خراش، پلیپروپیلن، فاز دوم لاستیکی، خواص مکانیکی