مریم پورشریفی - دانشجوی دکتری سازه، دانشکده عمران، دانشگاه صنعتی سهند
کریم عابدی - استاد، دانشکده عمران، دانشگاه صنعتی سهند
محمدرضا چناقلو - دانشیار، دانشکده عمران، دانشگاه صنعتی سهند

سازه های فضاکار گروهی از سازه ها هستند که رفتار مسلط سه بعدی دارند. این سازه ها در خور تولید انبوه صنعتی بوده وبهترین گزینه برای پوشش دهانه های وسیع میباشند. سازه های فضاکار از بعد زیبایی شناختی مورد توجه بوده و امکان ایجادفرم های بدیع و زیبا با این سازه ها میسر است. این سازه ها عموما در فرودگاه ها، سالنهای ورزشی، تالارهای اجتماعات، آشیانه هواپیما، سالن های صنعتی، مصلی ها و مساجد به کار میرود. در کنار این مزایا، سازه های فضاکار از آسیب خرابی پیش روندهرنج میبرند. در خرابی پیش رونده در اثر خرابی یکی از اعضا یا اتصالات در سازه خرابی در کل سازه توسعه می یابد. در سازههای فضاکار خرابی پیش رونده عمدتا به دلیل کمانش ناگهانی اعضای فشاری اتفاق می افتد. از آنجایی که سازه های فضاکار عموما برای پوشش محل ازدحام و تجمع افراد طراحی میشوند، خرابی این سازه ها همواره منجر به خسارات فراوان مالی و جانی شده است. ابزار های محدودگر نیرو برای جلوگیری از کمانش ناگهانی اعضای فشاری طراحی میشوند. این ابزارها رفتارتند پس کمانشی در اعضای فشاری را تبدیل به رفتار الاستو-پلاستیک میکنند. در این مقاله ضمن معرفی نوع جدیدی از ابزار محدودگر نیرو، یک مطالعه پارامتریک جهت بهبود مشخصات فیزیکی این ابزار انجام شده است. در این مطالعه با استفاده از نرم افزار المان محدود تاثیر تعداد منحنی در هسته ابزار محدود گر نیرو بر ظرفیت نهایی باربری آن بررسی شده است. نتایج نشان میدهد با افزایش تعداد چین در هسته، ظرفیت باریری عضو افزایش می یابد

ابزار محدودگر نیروی آکاردیونی، سازه فضاکار، رفتار پس کمانشی، خرابی پیش رونده