کامران رضایی - استادیار گروه مهندسی صنایع - دانشکده فنی دانشگاه تهران، مدیرعامل شرک

در سالهای اخیر شاهد به کارگیری گسترده و روز افزون سیستم های مدیریت کیفیت در حیطه های متفاوت فنی – تخصصی درکشورمان ایران بوده ایم. پیاده سازی این سیستم ها، به سازمانها در هدایت و اداره موفق فعالیت هایشان به صورت سیستماتیک، کمک به سزایی نموده است. با توجه به روند پیشرفت حیطه های متفاوت فنی – تخصصی و گسترش فرهنگ مدیریت کیفیت در واحدهای صنعتی و خدماتی کشور، به تدریج سازمان هایی که پیشرو در استقرار سیستم های مدیریت کیفیت بودند، به سمتی حرکت نمودند که با دیدی فراتر به مقوله کیفیت بنگرند و بهره گیری بیشتر از این سیستم ها را سر لوحه اهداف خود قرار دهند. نظر به گسترش این نیازها در گشور، الگوها و روش های متفاوتی برای بهره گیری بیشتر از سیسم های مدیریت کیفیت درجهت افزایش توان سازمان ها معرفی شدند که فنون مهندسی کیفیت از جمله معروف آنها به شمار می روند. فنونی نظیر: Quality Function Deployment (QFD) Failure Mode & Effects Analysis (FMEA) Cost of Quality (COQ) Design of Experiments (DOE) Risk Assessment Techniques Computer Aide Quality (CAQ) 5s, TQM, 60 و نظایر این ها از جمله فنونی بودند که به طور روز افزونی مورد توجه این سازمان ها قرار گرفتند. اما در عمل اکثر این سازمان ها در به کارگیری و پیاده سازی این فنون با مشکلات عدیده ای مواجه گشتند. بزرگترین مشکل فقدان بسترهای تخصصی و فرهنگی مورد نیاز برای پیاده سازی این فنون و عدم آشنایی صحیح با این فنون می باشد. گرچه استقرار سیستمهای مدیریت کیفیت کمک بزرگی درجهت پیاده سازی این فنون به شمار می رود ولی به تنهایی کارایی لازم را به وجود نخواهد آورد . سازمان ها در رسیدن به این هدف به آموزشو درک صحیح این فنون و اهداف نهایی درپیاده سازی آنها و رشد فرهنگ سازمانی در ارتباط با به کارگیری موثر این فنون نیاز دارند. وجود یک تیم کارشناسی خبره و مسئولیت پذیر که با هدف به کارگیری موثر این فنون گردهم آمده باشد، نیای است که به وضوح در غالب سازمان ها احساس میشود. نهایتا وجود یک ارزیابی به حالت برون سازمانی و بی طرف که نحوه استقرار و به کارگیری موثر این فنون را تایید نماید نیز می تواند تکمیل کننده پرداختن صحیح به این فنون باشد و موجبات حصول اطمینان سازمان را از انتخاب مسیر صحیح در به کارگیری این فنون فراهم آورد.