رضا فراشبندی - دانشجوی دکتری گروه فلسفه تعلیم و تربیت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان خوراسگان اصفهان، ایران
افسانه گلستانی - دانشجوی دکتری گروه فلسفه تعلیم و تربیت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان خوراسگان اصفهان، ایران
زینب حبیبی دهنه سیری - کارشناس ارشد گروه علوم تربیتی، واحد بوشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، بوشهر، ایران
نسیم شامرادی ورنامخواستی - کارشناس ارشد گروه علوم تربیتی، واحد اصفهان خوراسگان، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران

این پژوهش با عنوان پدیدارشناسی در تعلیم و تربیت و با استفاده از منابع کتابخانه ای و به روش تحلیل محتوای کیفی به نگارش درآمده است. پیوستار تاریخی تحول روش های مختلف پژوهش در تعلیم و تربیت نشان دهنده این است که با توجه به پیچیدگی مسایل تعلیم و تربیت که ریشه در پیچیدگی خود انسان دارد نمی توان با روش واحدی به همه سوالاتی که محققان دنبال می کنند دست یافت.پدیدارشناسی به مثابه جنبشی فلسفی با طرح مولفه هایی چون آگاهی، حیث التفاتی، تقلیل، تقویم، بیناذهنیت، زیست جهان و تجسد نه تنها تحولی در فلسفه قرن بیستم به حساب می آید بلکه بر گسترش روش شناسی ها در تعلیم و تربیت نیز تاثیر گذاشته است پدیدارشناسی به عنوان یکی از مهم ترین مکاتب فلسفی و همچنین، راهبردی پژوهشی در قرن بیستم به شمار می رود و هم چنان که از نامش پیداست، پدیدارها را مدنظر دارد. پدیدارشناسی دارای سیر تاریخی خاصی است و از نظر لغوی به معنای مطالعه یا شناخت پدیدارها بدون هرگونه قضاوت و ارزش گذاری از جانب محقق می باشد. واژه پدیدارشناسی در آثار اندیشمندان مختلف در معانی متفاوتی به کار رفته است

پدیدارشناسی، تعلیم و تربیت