ارمغان احمدی - دانشجوی دکترای طراحی شهری دانشگاه شهید بهشتی
هومن فروغمند اعرابی - دانشجوی دکترای شهرسازی دانشگاه UCL انگلستان

بیشتر مناطق ایران از دیرباز در اقلیمی قرار گرفته بود که نه تنها تهیه آب در آن از دغدغه های اصلی بوده بلکه شیوه زیست در آن را منوط به خلاقیت نموده است. از این رو سرمایه این سرزمین بر خلاف ارووپا نه زمین بلکه آب است. از جمله راه های خلاقانه در این سرزمین جهت تعدیل گرمی و خشکی این اقلیم و مناسب سازی آن برای زیست، نهرهای جدا شده از رودخانه است که آن را مادی می نامند و در اصفهان به ظهور رسیده. این نهرها عملکردهای مختلفی از مناسب سازی خاک برای سکونت و کشاورزی گرفته تا آبرسانی به مناطق و محلات مختلف شهر و مناسب سازی خرد اقلیم و غنی سازی آبهای زیر زمینی را عهده دار است. جدای از این نقش های اکولوژیک، به عنوان شبکه ای انسجام بخش به محلات در روابط اجتماعی نیز به حساب می آید. جلفای اصفهان از محلات تاریخی است که با 2% فرسودگی زنده ترین بافت تاریخی است و از طرف دیگر تنها شهرک تاریخی طراحی شده در ایران می باشد. وجود سه مادی در آن و نقش این مسیر های آب در شکل دهی کالبدی این محله از جمله های دغدغه های این پژوهش است. بررسی روند تحولات این محله و نقش آب در توسعه آن مورد بررسی قرار گرفته وبه نکات مثبت و منفی از گذشته تا امروز پرداخته می شود.

مادی، سیستم آبرسانی،توسعه کالبدی، جلفای اصفهان، توسعه تاریخی