صدیقه شکفتی - دانشجوی کارشناسی ارشد و عضو انجمن علمی آبخیزداری دانشگاه گنبد کاووس
علی حشمت پور - عضو هیئت علمی دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی گنبد کاووس
امین محمدی استاد کلایه - عضو هیئت علمی دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی گنبد کاووس
امید اسدی نلیوان - دانشجوی دکتری دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی گرگان

امروزه حوزه های آبخیز به عنوان واحد اصلی برای هر گونه برنامه ریزی توسعهای اعم از کشاورزی، صنعتی، شهرسازی و ... شناخته شدهاند، به نحوی که به نظر میرسد هرگونه برنامه ریزی بدون در نظر گرفتن محدودیت ها و امکانات و خارج از چهارچوب حوزه آبخیز نمیتواند سرانجام مطلوبی داشته باشد. آب و خاک هر کشور از مهمترین منابع و زیربنای توسعه پایدار کشورها میباشد. موفقیت در حفظ این منابع ارزشمند مستلزم انتخاب رویکردی جامع و سیستمی در مدیریت واحدهای عکسالعمل هیدرولوژی و در نظر داشتن روابط متقابل اجزای مختلف سیستم آبخیز می باشد . پایش و ارزشیابی ابزارهای مدیریتی هستند، برای کمک به تصمیمگیریها مدیریتی این دو فرایند با فراهم کردن اطلاعات به تدوین تصمیمگیرهای بهتر کمک میکند. در نظام برنامه- ریزی نوین برای بررسی علمی در مورد تاثیر برنامه ها و اقدامات از ابزار پایش و ارزشیابی بهرهجویی میشود. پایش و ارزشیابی بخشی از فرایند برنامهریزی است.که به سیاستگذاران و برنامهریزان این امکان را میدهد که نتایج اقدامات اجرا شده را متناسب با اهداف پیشبینی شده مورد سنجش قرار دهند. در این راستا، با توجه به نقش حیاتی و بنیادی برنامهریزی برای مدیریت منابع طبیعی و آبخیزها در فرایند توسعه پایدار استقرار نظام پایش و ارزشیابی در مدیریت منابعطبیعی امری ضروری است. دستورالعمل پایش و ارزشیابی منابعطبیعی با استفاده از منابع موجود در کشور نگاهی دارد به اهمیت و جایگاه حوزههای آبخیز درکشور و نیز رهنمودها و برنامهریزی سند چشم انداز 20 ساله توسعه جمهوری اسلامی ایران و همچنین برنامه چهارم توسعه کشور در مورد آبخیزداری و مسائل مربوط به آن را مورد مطالعه و بررسی قرار داده است.

برنامه ریزی، حوزه های آبخیز، مدیریت منابع طبیعی