محسن نیازی - دانشیاردانشگاه کاشان
محمد کارکنان نصرآبادی - دانشجوی دکتری رفاه اجتماعی دانشگاه علامه طباطبائی تهران

امروزه برنامه ریز به عنوان مهمترین رکن توسعه پایدار هر جامعه به شمار می آید. با گذشت زمان و شکل گیری تغییر و تحولات در جوامع و پیچیده تر شدن مناسبات اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و زیست محیطی توجه به توسعه از حالت ملی به منطقه ای شده است و این امر بیانگر اهمیت و نقش توسعه منطقه ای در توسعه ملی و پایدار یک جامعه می باشد. در بحث از توسعه منطقه ای توجه به ظرفیت ها، پتانسیل ها و ویژگی های منحصر به فرد هر منطقه ایجاب می کند که برنامه ریزی در مسیر و بر مبنای آمایش سرزمین باشد. بدون شکت برنامه ریزی مبتنی بر توسعه منطقه ای در ارتباط مستقیم با توسعه منطقه ای می باشد. به عبارت دیگر، آمایش سرزمین و برنامه ریزی منطقه ای فرایند توجیه و تبیین و روشن نمودن آرمان های اجتماعی و ارائه راه حل هایی در جهت سامان بخشیدن به فعالیت ها در فضای سرزمین با توجه به ظرفیت ها و پتانسیل های کلی موجود می باشد. در این نوشتار ضمن پرداختن به مفهوم آمایش سرزمین و توسعه منطقه ای به این موضوع پرداخته شده که برنامه ریزی و آمایش سرزمین نقش تأثیر گذاری در توسعه منطقه ای دارد.

برنامه ریزی، توسعه منطقه ای، آمایش سرزمین، رفاه اجتماعی، عدالت اجتماعی