علی ملک شاهی مقدم - پژوهشگر علوم تغذیه ، گروه تغذیه و بیوشیمی ، دانشکده بهداشت ، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
احمد ساعدی صومعه علیا - استادیار، گروه تغذیه و بیوشیمی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران ، تهران، ایران

ناامنی غذایی را می توان فراهمی محدود یا نامطمئن غذای مغذی کافی و سالم یا توانایی محدودیا نامطمئن برای کسب غذاهای مطلوب از راه های اجتماعی قابل قبول تعریف کرد. در نقشه امنیت غذایی منتشر شده در سال 2008 میلادی، ایران جز مناطق پرخطر قرار گرفته است. در طول سالیان زیاد، تغییرات عمده در نحوه زندگی و رژیم غذایی ناشی از انقلاب کشاورزی، باعث پدید آمدن بیماری های جدید مثل سلیاک گشته است. بیماری سلیاک یا انتروپاتی حساس به گلوتن (GSE) ، یک انتروپاتی مرتبط با سیستم ایمنی است که به صورت حساسیت دائمی به پرولامین های موجود در گندم (گلیادین)، چاودار (سکالین)، جو (هوردئین ) و در مقیاس کمتر جو دوسر (آویدین) ، در افرادی که از نظر ژنتیکی مستعد هستند، تعریف می شود. درحال حاضر شیوع متوسط سلیاک در ایران حدود یک درصد (700 هزارنفر ) تعیین شده است. بیماران مبتلا به سلیاک در ایران درگیر مواردی چون نبود غذای مناسب، گرانی اغذیه موجود، استاندارد نبودن ترکیبات تشکیل دهنده مواد غذایی و نیز فقدان ازمایشگاه مناسب برای بررسی موادغذایی می باشند. ناامنی غذایی بیماران سلیاکی از آن جهت آزار دهنده است که برخلاف بسیاری از بیماری های خود ایمنی، با رژیم غذایی به راحتی بهبود می یابد. با توجه به فقدان اغذیه مناسب برای بیماران مبتلا به سلیاک در ایران و شیوع نسبتا گسترده این بیماری، در این مطالعه به بررسی وضعیت ناامنی غذایی در مبتلایان به سلیاک پرداخته ایم.

ناامنی غذایی، بیماری سلیاک، گلوتن، گندم ، ایران