عبدالمجید خورشیدیان - کارشناس معماری و دانشجوی کارشناسی ارشد رشته بازسازی پس از سانحه، دانش

کاهش آسیب پذیری در برابر سیل در بر گیرنده 2 بخش از فعالیت می باشد. ابتدا بخش سازه ای و دوم بخش رهیافت های غیرسازه ای، اگرچه استفاده از شیوه های سازه ای چهت مقابله با سیل و اثرات مخرب آن، اقدام موثر و لازم می باشد، تجربیات مختلف در گوشه و کنار جهان این امر را اثبات نموده اند که تنها مقاوم سازی ساختمانها در برابر سیل، نمی تواند از بروز فاجعه های انسانی به دنبال وقوع این سانحه پیشگیری نماید. کاهش آسیب پذیری شهر در برابر سوانح، از جمله سیل، هنگامی تحقق خواهد یافت که ایمنی شهر در برابر خطرات سیل به عنوان یک هدف اساسی در تمامی سطوح برنامه ریزی (از معماری تا آمایش سرزمین) وارد گردد. در راستای کاهش تلفات سیل، استحکام بخشی و افزایش ایمنی محل سکونت انسانها از اقدامات ضروری است، لیکن نکته ای که نباید از آن غافل شد این است که تنها ساختمانها نیستند که محل سکونت و فعالیت مردم هستند، و تنها مقاوم سازی آنها در برابر خطراتی مانند سیل کفایت نمی کند، بلکه این کل شهر است که به عنوان مجموعه ای از عناصر کالبدی و غیر کالبدی (که ساختمانها تنها بخشی از این عناصر هستند) می باید مقاوم و مستحکم باشد. از این رو ضروری است فراتر از تمهیدات ساختمانی و استحکام بخشی ساختمانها، اقدامات دیگری نیز صورت گیرد.

سانحه ، مدیریت سانحه ، آسیب پذیری ، برنامه ریزی شهری ، سیل