علیرضا محمدی - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه محقق اردبیلی

به موازات جهانی شدن، روند بازساخت مناطق کلان شهری، برنامه ریزی متداول فضایی برای هدایت آنها را باچالش های جدی مواجه ساخته است. رقابت برای احراز کارکردهای نوین توسعه در این فرآیند از یک سو وموانع ساختاری، نهادی و فضایی معطوف به وضعیت گذشته از سوی دیگر، ناسازواره ای پیچیده در مناطقکلان شهری از جمله تهران به وجود آورده است که رهیافت های جسته و گریخته ی متداول در دهه هایگذشته، راه حل مناسبی برای برون رفت از این مسئله نبوده اند. شواهد حاکی از نقش ضعیف و ناچیز تهراندر شبکه ی شهرهای جهانی است که بخشی از این مسئله به فقدان نظام مطلوب برنامه ریزی فضاییمنطقه ی کلان شهری مربوط است. هدف این نوشتار، تأکید بر مشکلات محیط و محاط در مناطقکلان شهری و گسیختگی نظام برنامه ریزی فضایی آن جهت نقش آفرینی در عصر جهانی شدناست. نتیجهاینکه، بخشی از راه حل، برنامه ریزی یکپارچه ی فضایی و عملکردی با رویکردی فراملی است که آن همشرایطی را می طلبد که این شرایط به عنوان پیشنهادات در پایان مقاله منعکس شده اند.

جهانی شدن، محرک های رشد، برنامه ریزی یکپارچه، منطقه ی کلان شهری تهران