حسن رضائی - هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد
پریا راشد - دانش اموخته کارشناسی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد

امروزه با گسترش فناوری اطلاعات و ارتباطات و نرم/سخت افزارهای تخصصی، بستر ویژه ای در درک و دریافت مجدد الگوهای فرمی و فضائی گذشته برای احیای فضا بوجود آمده است، بستری که با الهام و بازانگاری در این الگوها، می تواند طرحی شاخص، متمایز و متکی به داده ها با رگه هایی از تاریخ وهویت فرهنگی ایجاد نماید . در این جستجوی هندسی و ریاضی، کاربرد رایانه فرصت مناسبی را در اختیار طراح قرار می دهد تا علاوه بر مدیریت دقیق داده های متنوع و متکثر با به کارگیری هوش مصنوعی در توسعه و ترکیب الگوها، گزینه های احتمالی فراوانی را پیشنهاد دهد و تضمینی برای دستیابی به یک طراحی بدیع، مناسب و کارآ باشد. با توجه به نتایج بدست آمده از روند طراحی های پارامتریک انجام شده می توان جنبه کاربردی محیط های دیجیتالی الگوساز را نسبت به انواع صرفاً تحلیلی و ترسیمی آنها در زمینه طراحی شهری و طراحی معماری کاربردی تر ارزیابی نمود. اما آنچه در این روند زیبائی شناسانه نوین و رو به تزاید ابهام برانگیز است مسأله اندازه زیبائی و شناخت جایگاه جنبه های غیر قابل اندازه گذاری شهودی در طراحی است که در واقع ناپارامترهائی است که در تباین با مجهولات مورد نظر فرایندهای پارامتریک بوده و غیر قابلشبیه سازی است. این مقاله سعی دارد تا با مطابقت مسیرهای طراحی توصیفی و استنباطی در چند و چون این مسأله غور نماید

طراحی پارامتریک، ، طراحی شهودی، ناپامترهای معماری، اندازه زیبائی