رضا رضایی - استادیار دانشکده ادبیات دانشگاه سیستان و بلوچستان
هادی باقری - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده ادبیات دانشگاه سیستان و بلوچستان زاهدان

علامه شیخ مح مد حسین بهائی عاملی از علمای بنام اواخر قرن دهم و اوایل قرن یازدهم هجری میباشد، وی شخص یتیادیب و فاضل و صاحب رأی و نظر در زمینهی علوم قرآنی خصوصا،ً علم بلاغت محسوب میشود و از آن جا که صنعتالتفات به عنوان یکی از زیرشاخههای علم بلاغت و از مهمترین صنایعی است که در تبیین مفاهیم قرآنی و بیان راز ورمزهای کلام اعجاز آمیز وحی نقشی سازنده و بی بدیل دارد، پس همزمان با سایر موضوعات علم بلاغت مورد توجهعلمای اسلامی قرار گرفته است، ا ما به نظر میرسد که هیچ کدام از آنان در زمینهی تبیین معانی ثانویهی التفات به پایشیخ بهائی نرسیدهاند، زیرا وی در این زمینه آراء و نظر یاتی ارائه کردهاست که در هیچ یک از کتابهای بلاغت و تفسیرمانند آن یافت نمیشود و ما در این مقاله به بیان این آراء و نظر یات پرداختهایم.

شیخ بهائی، عروه الوثقی، التفات، معانی ثانویه التفات