علیرضا حیدری نسب - دکترای علوم قرآن و حدیث و استادیار دانشگاه سیستان و بلوچستان

تشیع به معنای حب عترت(ع) در رفتار و آثار حاکم نیشابوری برجسته است. لذا او که یگانهی دورانش بود مورد بیمهریبرخی اصحاب تسنن قرار گرفت. گرچه در کارنامهی حاکم شاهدی بر اعتقاد به عصمت یا نصب الهی علی(ع) و یا انحرافاز سه خلیفه دیده نمی شود لیکن در برخی رفتار و آثارش علاقهی کم نظیری به خاندان رسالت(ص) همراه با انحراف قابلتوجهی از معاندان با علی(ع) وجود دارد. او اصحاب کساء(ع) را مصداق های خاص عترت دانسته برایشان مناقب نسبتاًمناسب تری مانند احادیث غدیر ، سروری فاطمه(س) فرزندی پیامبر(ص) حسنین(ع) آورده است. عنایت به امامان(ع) ونقل حدیث از طرق آنان(ع) ، سادات و یا شیعیان در کنار نقلهای انتقادآمیز از اصحاب جمل، صفین و نهروان از تجلیاتتشیع در کارنامهی اوست. مضافا دفاعش از اهل بیت(ع) با تالیف کتاب و اهتمام به بعضی محبان عترت(ع) چون شافعی،نسایی، ابن خزیمه از دیگر جلوههای تشیع در رفتار و آثارش است.

تشیع، حاکم نیشابوری، تشیع حاکم و اهل حدیث