داود احمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد پژوهشکده تاریخ علم دانشگاه تهران
زهرا میرزایی - کارشناسی ارشد دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران

آل بابویه از خاندان های معروف شیعه امامیه اند که از سده دوم تا ششم هجری در قم و ری درخشیدند و فقها و محدثانو علمای بزرگی از شیعه، منسوب به این خاندان هستند. نخستین آنان علی بن بابویه قمی ( پدر شیخ صدوق) و آخرینآنان شیخ منتجب الدین بابویه بوده است.آل بابویه اهل قم بودند که به ری و خراسان مهاجرت کردند و به قمی و رازیمشهورند. این خاندان مورد اعتماد و توجه خاص امام حسن عسکری(ع) و حضرت ولی عصر(عج) بودند.آل بابویه با حفظو بسط و گسترش میراث حدیثی و فقهی شیعه در عراق و ایران و همچنین تربیت شاگردان بسیار، نقش مهمی درتحکیم پایه های امامیه و ترویج مذهب تشیع در ایران ایفا کردند. آنها ده ها اثر فقهی، کلامی، حدیثی، تاریخی و تفسیرینوشتند که به یقین از مفاخر فرهنگی و میراث ارزشمند جهان تشیع به شمار می آیند. ورود شیخ صدوق به ری با دعوترکن الدوله بویهی بخاطر شهرت علمی وی، زمینه ساز تحولی گردیدکه عامل آن فعالیتهای شیخ صدوق، شاگردانش وسایر شخصیتهای این خاندان بودند. تألیف آثار متنوع در ابعاد مختلف مذهب تشیع(حدیث، فقه، کلام)، آن هم در دورهای که شیعیان بدلیل غیبت امام زمان(عج) دوره ای از حیرت را تجربه می کردندو از سوی سایر فرق در بحث امامتمورد سوال قرار می گرفتند. از این رو هدف نویسنده از انجام این پژوهش این است که با روشی توصیفی و تحلیلی بهبررسی نقش این خاندان در گسترش تشیع و فرهنگ شیعی در ری است و با توجه به این که بخشی از حیات اینخاندان مصادف با حکومت آل بویه شیعه مذهب در ری بود، تا چه میزان از حمایتهای این دولت توانستند برخوردارشوند.

ری، خاندان بابویه، فعالیتهای علمی و فرهنگی