داود احمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد پژوهشکده تاریخ علم دانشگاه تهران
زهرا میرزایی - کارشناسی ارشد دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران

شهر ری در قرن چهارم، مقارن حکومت آل بویه در زیر سایه تساهل گرایانه و تسامح گرایانه این حکومت، دوره ای از شکوفایی راتجربه می کرد و چیزی کمتر از شهرهای بزرگ آن دوران همچون بغداد نداشت. شیعیان امامی، زیدی و اسماعیلی این شهر در کنارسایر علمای سنی مذهب این شهر در فعالیت های سیاسی، اجتماعی، علمی و فرهنگی شرکت می کردند. از آنجا که روشهای تدریسدر امر تعلیم و تربیت اهمیت ویژه ای دارد و با کمک آنها اهداف و مقاصد تعلیم به مرحله اجرا در می آید، نگارنده این مقاله را بر آنداشت تا با بررسی و تحقیق در منابع و آثار شیعیان ری در دوره مورد بحث، روشهای تدریس آنها را استخراج و ارائه دهد. پرداختن بهمبحث تشیع نیز در این مقاله صرفا به جهت نشان دادن فهم شیعیان در گسترش فرهنگ و تفکر شیعی است. به طور کلی روشهایاصلی آموزش میان شیعیان و اهل سنت تفاوتی نداشت و شامل سماع، قرائت، املاء می شده است. مکاتبه و مناظره نیز از دیگر شیوههایی بوده که در امر تعلیم و تربیت به کار گرفته می شد

ری، آل بویه، شیعیان، روشهای آموزش، مراکز علمی