محمدحسن آسایش زارچی - دانشجوی دکتری تخصصی مشاوره دانشگاه علامه طباطبائی
الهه گلیاشا - دانشجوی کارشناسی ارشد مشاوره خانواده دانشگاه تهران

هدف این تحقیق بررسی نقش دینداری در پیشبینی ناسازگاریهای روانی و پرخاشگری بود. روشپژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بوده و تعداد 210 نفر از دانشجویان دانشگاههای علوم پزشکیتهران، ایران و شهید بهشتی با روش در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامههای تحقیق را پاسخ دادند،برای سنجش دینداری از مقیاس دینداری خدایاری فرد و همکاران ( 1392 ) و برای سنجش میزانپرخاشگری از مقیاس پرخاشگری باس و پری ( 1992 ) استفاده شد، همچنین برای سنجش ناسازگاریهای روانی از مقیاس چهار بعدی ناسازگاری روانی (سلامت عمومی) گلدبرگ ( 1972 ) که یکی ازابرازهای غربالگری پرکاربرد میباشد استفاده شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد بین دینداری وافسردگی، اضطراب، کارکرد منفی اجتماعی، علائم جسمانی و همچنین مولفههای پرخاشگری رابطهمنفی معنادار وجود دارد. همچنین یافته ها نشان داد از بین مولفه های دینداری، مولفه عواطف دینیقادر به پیش بینی سلامت روان و سطح پرخاشگری افراد میباشد. نتایج حاکی از آن است که افرادی کهاز سطح دینداری بالاتری برخوردار هستند، آسیب روانی و پرخاشگری کمتری دارند. بنابراین والدین،آموزگاران، مشاوران و روان درمانگران، در خانواده، مدرسه و دانشگاه و همچنین در فرایند مشاوره و رواندرمانی، میتوانند با تاکید بر دستورات و آموزه های دینی، و با رشد عقاید، عواطف و رفتارهای دینیمراجعان و دیگر افراد، راهکارها و نتایج مثمر ثمری را در بهبود سلامت روان و ایجاد رفتارهای سالم ارائهنمایند.

دینداری، باورهای دینی، عواطف دینی، رفتارهای دینی، ناسازگاری روانی، پرخاشگری