محمدحسن فلاح - استادیار دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز

یکی از بهترین مصادیق پایداری در معماری که سالها در برابر حوادث طبیعی باقیمانده اند معماری سنتی این مرز و بوم بوده است که با توجه به بکارگیری مصالح ساختمانی مناسب و شیوه اجرای مناسب حاصل گردیده است، و دستیابی به آن امروز نیز به صورت علمی می تواند صورت گیرد . زیرا از قرنهاها پیش معماران به عنوان تصمیم گیران و طراحان نقش اساسی در عملکرد , شکل گیری و پایداری بناها (که نقش اساسی برای پایداری در مقابل زلزله دارند ) داشته اند و در حال حاضر هم این مسئولیت بزرگ به عهده معماران امروزی می باشد. از طرفی با توجه به شرایط حاکم بر صنعت ساختمان سازی کشور این واقعیت آشکار شده است که استفاده از سیستم های سنتی در امر ساخت و ساز جوابگوی نیاز جامعه نبوده و استفاده از فنآوری در این بخش اجتناب ناپذیر می باشد . برای جوابگوئی به این نیاز معماران نیاز به اطلاع از مشخصات فنی، پتانسیل ها و امکانات تولید مصالح ساختمانی و شیوه های جدید ساخت و ساز می باشند تا بتوانند در برنامه ریزی و طراحی بناها از آنها بهره گرفته و در جهت معماری پایدار حرکت کنند. در معماری پایدار عملکرد بناها در مقابل حوادث طبیعی مثل زلزله به عنوان یکی از پارامترهای مهم مطرح می باشد که برای دستیابی به عملکرد مناسب بناها در مقابل زلزله نیاز است برنامه ریزی و طراحی بناها طوری صورت گرفته باشد که بتواند پایداری لازم را با کمک گیری از پتانسیل های نهفته مصالح ساختمانی و روش های مناسب بدست آورد . در این مقاله ضمن بررسی نقش معماران در طراحی و اجرای بناها و شیوه دستیابی به معماری پایدار (زیست محیطی نمودن فعالیتهای صنعت ساختما ن سازی ) مخصوصاً شیوه دستیابی به ساختمانهای مقاوم در برابر زلزله با بکارگیری سیستم های ساختمانی سبک پرداخته شده است

معماری پایدار، توسعه پایدار، سبک سازی ساختمان، سیستم ساختمانی قاب فلزی سبک ، Lightweight Steel Framing(LSF)