حمیدرضا دامغانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی برق- مخابرات، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد یادگار امام خمینی(ره) شهر ری
سعید قاضی مغربی - استادیار گروه مهندسی برق- مخابرات، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد یادگار امام خمینی(ره) شهر ری
محمدرضا منیری همدانی - استادیار گروه مهندسی برق- مخابرات، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد یادگار امام خمینی(ره) شهر ری

اکنون در ابتدای هزاره سوم، گسترش سیستم های دیجیتال و ارائه امکانات مختلف از طریق آن، فناوری دیجیتال را به وادی مخابرات کشانده و فرستنده های رادیویی و تلویزیونی نیز از سیستم های آنالوگ، به دیجیتال تغییر هویت می دهند. در حقیقت مزایا و قابلیت های مختلف سیستم دیجیتال، باعث این تغییر شده است. بی شک از بین رفتن سیگنال و ضعیف شدن آن در طول مسیر بخاطر وجود منابع مختلف نویز و موانع محیطی از یک سو و تک منظوره بودن این سیستم و عدم انعطاف پذیری آن از طرف دیگر، از جمله محدودیت های سیستم آنالوگ می باشد. در سیستم دیجیتال به دلیل استفاده از منطق صفر و یک، امکان تغییر حالت بسیار کم بوده و با بکار گیری روش های تصحیح خطا (کدهای همینگ و CRC 1)، این تغییرات احتمالی قابل بازگشت است. از این رو سیگنال دریافت شده توسط گیرنده، از لحاظ ارزش گذاری، بسیار نزدیک به فرستنده بوده و از کیفیت بالایی برخوردار است. این مسئله و قابلیت های بسیار دیگری که در این سمینار به آن پرداخته می شود، باعث شده که در بسیاری از کشورها، سیستم پخش فرستنده های رادیویی و تلویزیونی، از آنالوگ به دیجیتال تبدیل شود.همچنین به گونه ها و استاندارد های مختلف و متنوع پخش دیجیتال به خصوص روش ها و استاندارد های حوزه انتقال یا همان پخش دیجیتال و مراحل گذار از آنالوگ به دیجیتال و نوع استانداردهای مورد استفاده در کشور های مختلف و از جمله جمهوری اسلامی ایران اشاره می شود. با توجه به اهمیت پخش تلویزیون دیجیتال در جمهوری اسلامی ایران، در این تحقیق ویژگی های استانداردهای مختلف بررسی شده است و علت انتخاب هریک و ویژگی ها و محدودیت های آنها در این تحقیق آورده شده است.

پخش تلویزیون دیجیتال، DVB، DVB-T، DVB-T2، DVB-C، DVB-C2، DVB-S، DVB-H،DVB-S2