فاطمه کهربایی - کارشناسی ارشد، ارتباط تصویری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد، ایران
فریده گل مروی - کارشناسی ارشد، پژوهش هنر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد الکترونیک، ایران
سارا نورافشان - کارشناسی ارشد، ارتباط تصویری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد، ایران

آثار باستانی، پیشینه ی تاریخی هر کشور محسوب میشوند و دارای ارزش و اهمیت فراوانی هستند. مردم با دیدن آنها به وحدت ارزشهای انسانی پی میبرند و آثار باستانی را میراثی همگانی میدانند . هر تکه ای از ایران دارای ارزش تاریخی است و تمدنی چند هزار ساله را یدک میکشد که برای حفظ و نگهداری آن باید تلاش بسیار نمود. از طرفی برخی مولفه های معماری ایرانی در بناهای تاریخی میتواند الگوی خوبی برای معماری نوین باشد. تخت جمشید نام یکی از شهرهای باستانی ایران است که طی سالیان پیوسته، پایتخت باشکوه و تشریفاتی ایران در زمان امپراتوری هخامنشیان بوده است. در این شهر باستانی کاخی به همین نام وجود دارد که در دوران زمامداری داریوش بزرگ ، خشایارشا و اردشیر اول بنا شده است. در نخستین روز سال نو گروه های زیادی از کشورهای گوناگون به نمایندگی از استانداریها با پیش کشهایی متنوع در تخت جمشید جمع می شدند و هدایای خود را به شاه تقدیم میکردند. این مکان تاریخی از سال 1979 یکی از آثار ثبتشدهی ایران در میراث جهانی یونسکو است. تخت جمشید از نظر ساختمانی امکانات یک بنای اداری و سیاسی پایتختی عظیم را نداشت و بیشتر در آیینها و مراسم خاص مورد استفاده قرار میگرفت. جنبه ی نمایشی آن برای نمایندگان ملل در سطح جهان آن روز بیشتر اهمیت داشت. نمایاندن عظمت و شوکت یک امپراطوری و گنجینه های گرانبهای آن برای نشان دادن شکوه و قدرت این امپراطوری بود و طبیعی است که در مدت کوتاهی از سال که شاه در کاخ به سر میبرد، آنجا به مرکز حکومت تبدیل میشد. یکی از مهمترین علل وجودی نقشبرجسته های تخت جمشید به طور عام نیز برپایی آنها برای دیده شدن و تاثیرپذیری توسط مخاطبان بوده است. نقوش برجسته بر دیواره ی کاخها در این کنش ارتباطی نقشی تعیین کننده ایفا میکنند و خود دلالتی بر ارتباط میشوند.

تخت جمشید، نقش برجسته، آیین، ارتباط، بازنمایی