سمیه رحیمی آراسته - دانشجوی کارشناسی ارشد توسعه روستایی
حسین یادآور - استادیار گروه ترویج و توسعه روستایی

بحران آب یکی از مهمترین چالشهایی است که قرن 21 با آن روبهروست. اهمیت این مساله تا حدی است که سالهای 2005 تا 2015 دهه بین المللی آب برای زندگی نامیده شده است. این مساله در روستاها که بالغ بر 90 % آب در کشاورزی مصرفمیشود و هدررفت آب بسیار بالاست، قابل توجه است. از اینرو بهکارگیری شیوههای مدیریتی صحیح و کارآمد در کاهش بحران آب و افزایش دسترسی مردم به آب، تاثیر زیادی در کاهش این بحران دارد. در این راستا، سیاست خصوصیسازی دردهههای اخیر، رویکردی است که توجه مسئولین در بخشهای مختلف را به خود معطوف داشته است. از اینرو از دهه 1990خصوصیسازی آب، برای افزایش راندمان و کاهش بحران جهانی آب مطرح شد. مقاله حاضر با مطالعه اسنادی و کتابخانه ای در نظر دارد خصوصیسازی مدیریت آب کشاورزی را به طور اجمالی، مورد بررسی قرار دهد. بررسی ها نشان داد گرچهخصوصیسازی آب در برخی از کشورها با شکست و در برخی دیگر با موفقیت مواجه شده است، اما اگر خصوصیسازی مدیریتآب کشاورزی در ایران متناسب با شرایط خاص هر منطقه و به شیوه صحیح اجرا شود و توزیع آب، عادلانه صورت گیرد، منجر به کاهش هدررفت آب کشاورزی، افزایش روحیه همکاری بین کشاورزان، افزایش احساس مسئولیت و تعلق کشاورزان نسبت به استفاده از شبکه آبیاری و محافظت از آن و در نتیجه بهرهبرداری بهینه از منابع آب و بهبود بهرهوری محصولات کشاورزی و افزایش درآمد کشاورزان خواهد شد.

خصوصیسازی، روستا، مدیریت آب کشاورزی