زهرا زارعی دستگردی - دانشجوی کارشناسی ارشد توسعه روستایی دانشگاه تهران
آروز مختاری حصاری - دانشجوی کارشناسی ارشد توسعه روستایی دانشگاه
حسین شعبانعلی فمی - استادیار دانشگاه تهران

یکی از تنگناهای اساسی که کشورمان با آن مواجه است کافی نبودن آب برای مصارف گوناگون اعم از شرب ، صنعت ، کشاورزی و محیط های طبیعی است .بر اساس آمارهای موجود بخش کشاورزی با ۹۲ درصد مصرف از میزان میلیارد ۹۳ / ۱ متر مکعب آب استحصالی به عنوان بزرگترین مصرف کننده آب کشور معرفی می گردد .نظر به اینکه بیش از ۹۰ درصد آب استحصالی در بخش کشاورزی به مصرف می رسد ضرورت استفاده از مکانیزم ها و روش هایی جهت رفع مشکلات و بهبود مدیریت بهره ب رداری و نگهداری از شبکه های آبیاری و زهکشی موجود و در دست احداث وارتقا بهره وری آب مشهود است.توسعه فیزیکی شبکه های آبیاری ، بدون توجه به نقش جامعه بهره برداران محلی و مشارکت آنان در سطوح مختلف تصمیم گیری پیامدی جزء بروز مشکل توأمان کاهش راندمان آبیاری به کمتر از ۳۰ درصد و تخریب و فرسودگی ساختار فیزیکی شبکه ها نداشته است . لذا دولت از طریق کمک های تشکیلاتی ، فرصت هایی برای ارتقا توانمندی کشاورزان در مدیریت و برنامه ریزی سیستمهای آبیاری ، نهادینه شدن تشکل های کشاورزان و سازمانهای مصرف کنندگان آب ،به عنوان سرمایه های اجتماعی،فر اهم نموده و بصورت مستمر از آنها حمایت می نماید.بطور خلاصه ،برنامه ریزی ، طراحی و مدیریت سامانه های منابع آب برای تحقق اهداف توسعه پایدار دریک منطقه ؛نیازمند مشارکت همگانی است.

مدیریت شبکه های آبیاری ، انتقال مدیریت ، مشارکت بهره برداران