ثریا احدزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی توریسم دانشگاه تهران
فرزاد میرزایی قلعه - دانشجوی کارشناسی جغرافیای انسانی دانشگاه تهران

گردشگری کشاورزی به عنوان یکی از گونههای نوین گردشگری که ارتباط عمیق و ریشه داری با محیط های روستایی دارد، به بهره گیری از فعالیتهای کشاورزی در راستای اوقات فراغت گردشگران تأکید دارد. شهرستان پاوه در غرب ایران به دلیل برخورداری از اقلیم مناسب و متفاوت کوهستانی – جنگلی، شرایط محیطی مطلوب و موقعیت ویژه جغرافیایی، امکان بهره برداری بهینه از زمین جهت فعالیتهای متنوع کشاورزی را فراهم آورده است. از سویی دیگر به دلیل بکارگیری سیاستهای نادرست در زمینه کشاورزی موجب رکود فعالیتها در این منطقه شده است. فصلی بودن فعالیتها، نداشتن قدرت ریسک، فقدان ضمانت بازگشت سرمایه سبب رویگردانی از این شاخهیاقتصادی شده است. اکنون جهت حل معضلات و چالش های مذکور و همچنین تنوع بخشی، پایداری و استمرار فعالیتهای اقتصادیروستا، یکی از راهکارهای پیشرو توسعه فعالیت های گردشگری کشاورزی وکوهستانی با توجه به پتانسیل منطقه مورد مطالعه می باشد. در این پژوهش سعی بر آن است تا با بکارگیری مدلهای اکولوژیک کشاورزی، گردشگری متمرکز و گسترده توان بالقوهی روستاهای شهرستان پاوه از منظر گردشگری کشاورزی امکان سنجی نماید. نتایج حاکی از آن است علیرغم شرایط طبیعی و فعالیتهای جذاب کشاورزی در این منطقه، شرایط فرهنگی و عدم تجانس و همگنی قومیتی – مذهبی، عدم برقراری ارتباط صمیمانه با افراد غیرساکن سبب شده است تا سرمایهگذاری در گردشگری کشاورزی امری عبث تلقی گردد

روستا، گردشگری روستایی، گردشگری کشاورزی، شهرستان پاوه