محمد آذری - شرکت ساخت تجهیزات سپاهان - گروه مپنا
حدیث مسرور - بخش مهندسی مواد، دانشکده مهندسی، دانشگاه شیراز
کمال جانقربان - بخش مهندسی مواد، دانشکده مهندسی، دانشگاه شیراز

در این تحقیق تاثیر سیکل عملیات حرارتی پایدار سازی و عملیات حرارتی پیرسازی بر ریزساختار و تغییرات سختی منطقه جوش فولاد زنگ نزن نیمه آستنیتی سختی رسوبی شونده7-17PH مورد ارزیابی قرار گرفته است. ابتدا جوشکاری قوسی تنگستن- گاز محافظ و سپس عملیات انحلال سازی در دمای 65 به مدت زمان 30 دقیقه بر روی نمونه ها صورت گرفت و نمونه ها در هوا سرد گردیدند. عملیات حرارتی پایدارسازی، در دمای 955 به مدت 10 دقیقه انجام شد و نمونه ها در هوا سرد شدند. عملیات تبریدی به مدت 8 ساعت در دمای 30 - صورت گرفت. به منظور انجام عملیات پیرسازی، نمونه ها به مدت یک ساعت در دمای 510حرارت دهی شده و سپس در هوا سرد گردیدند. ریزساختار منطقه جوش با استفاده از میکروسکوپ نوری مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج به دست آمده حاکی از آن استکه ریزساختار فلز پایه قبل از عملیات حرارتی پایدارسازی شامل فاز آستنیت به همراه رشته های فریت دلتا بوده که پس ازعملیات پایدارسازی فاز آستنیت به فاز مارتنزیت لایه ای دگرگونی می یابد. ریزساختار منطقه جوش قبل و بعد از عملیات حرارتی شامل فاز آستنیت به همراه رشته های فریت دلتا می باشد. با انجام عملیات پیرسازی مقادیر سختی فلز پایه افزایشیافته و در مقادیر سختی منطقه جوش تغییرات چشمگیری مشاهده نمی شود

فولاد زنگ نزن7-17PH عملیات حرارتی پایدار سازی، عملیات حرارتی پیرسازی