در علم سیاستگذاری (Policy Making)، چرخه ای بسیار مهم برای حیات حاکمیت ها ارائه می گردد که به نام چرخه حیاتی حاکمیت نامیده می شود. دراین چرخه، فلسفه حاکمیتی یک نظام، اساس حیات حاکمیت راتشکیل می دهد. به عبارتی دیگر، این فلسفه وایدئولوژی حاکم بر حکومت است که شاکله همه امور حکومت را پایه ریزی می کند. اگر فلسفه حاکم بر نظام حکومتی، الهی باشد مطمئنا همه اصول حاکم، سیاست ها، راهبردها، پروژه های عملیاتی وحتی نوع آمایش سرزمین در تمام عرصه های فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی وامنیتی، الهی خواهند بود. واگر فلسفه وایدئولوژی حاکم برنظام حکومتی، اومانیستی ویا ماتریالیستی باشد، همین روند طی خواهد شد. به همین دلیل است که می توان ردپای فلسفه غالب هر دوره زمانی تمدن بشری را در عرصه های عملیاتی فرهنگی مانند تئاتر وسینما، ویا در کتب وحتی نوع آموزش ها ومدیریت های همان دوره مشاهده نمود. (شکل یک) مدیریت جامع بحران به عنوان یکی از کلیدی ترین زیربناهای حاکمیتی از این امر مستثنی نیست. باتوجه به اینکه توسعه پایداردر هر کشوری وابستگی مطلق به نحوه مدیریت بحران در آن کشوردارد، بنابراین می توان ادعا نمود که توسعه بدون برنامه ریزی جامع برای مدیریت بحران، توسعه پایداری نخواهد بود که مثالهای زیادی از آن رادر کشور ودر جهان داریم. در سخنان مقام عظمای ولایت فقیه آیت ا.. خامنه ای نیز چنین مطلبی را می توان دریافت نمود: " اگر پدافند غیرعامل نباشد تمامی دستآوردهای فرهنگی، اقتصادی، علمی و سیاسی در یک نصف روز هدر می رود. "