پروین پرتوی - عضو هیئت علمی دانشگاه هنر

بشر از آغازین روزهای زندگی بر کره خاکی دست به گریبان سلسله ای از مسایل مشکلات در جهت حفظ بقاء و ارتقاء کیفی محیط زیستش بوده که در کنش و واکنش متقابل بین او و طبیعت تجلی یافته و در نهایت در هر دوره ای از تاریخ بشری، منجر به ایجاد نوعی از سازگاری و تطابق با طبیعت گشته است. روند مدکور در طی قرون بکندی و حتی وقفه مواجه بوده وتنها با رشد شتابان و فزاینده علم ودانش بشر در طی یکی دو سده گذشته، جلوههایی نوین از خلاقیت توام با اعجاب و تحسین مغز بشر را تجربه کرده است. تا به جایی که اکنون درهرچند دهه دانش بشری زیر و رو گشته و این کتار پر رمز و راز باید از نو نگاشه و از نو خوانده شود. در چنین شرایطی زیستگاه های انسانی نیز از تحول و تطور فوق بی بهره نمانده و سیر بطنی و کند رشد مجتمع های زیستی که در قالب ساختاری نسبتا پایداری و منبعث از الگوهای معیشتی، فرهنگی و اقتصادی نسبتا ایستا نمود پیدا میکرد، به دگرگونی فزاینده ای ذر همه ابعاد فیزیکی، کالبدی، فرهنگی و ... دچار گشت؛ تا بدانجا که در پاره ای موارد فرو پاشی همه انچه تحت عنوان سنت ها، ارزش ها، ایستارها وهنجارها نامیده میشود و جایگزینی جلوه هاینوین از انسان و خواسته های او منجر به ایجاد شهرهایی گشت که بعضا برای ساکنین آن خوانایی نداشته و ملغمه ای از تلفیق ناهمگون و عجولانه ساختار کالبدی شهر با عملکردهای نوین گردید.