ناصر براتی - عضو هیات علمی دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)

در این مقاله ضمن اشاره به اهمیت زبان در تولید ، حفظ وتداوم فرهنگ و هویت در جامعه ، به یکی از دست آوردهای زبان فارسی در انتقال یک حوزه معنایی و نظام مفهومی میپردازیم . این حوزه معنایی همانا بیان فرهنگی - مفهومی فضاهای سبز طراحی شده و ساخته شده توسط جامع ایرانی در طول تاریخ است. برای نامیدن این گونه فضاها در زبان فارسی از لغات متعددی استفاده می شده است . مجموعه این کلمات و معانی مرتبط با آنها یک انگاره ذهنی - فرهنگی را ترسیم و تصویر می کند که می توان آن را الگوی فرهنگی - تاریخی باغسازی بومی و با هویت ایرانی دانست . الگویی که در ضمن ، در طول زمان ، متحول و متنوع شده ولی متاسفانه امروزه ما اطلاع زیادی از آن نداریم. در نهایت هدف این مقاله آن است که خواننده را با ارتباط متقابل و پویای فرهنگ - زبان - فضا ، و این بار در رابطه با طراحی فضاهای سبز ، در ایران آشنا نماید. از سوی دیگر این مقاله در صدد نشان دادن روش متفاوتی در تفسیر فضاهای انسان ساخت گذشته در ایران است . شاید این روش بتواند به شناخت برخی از ناشناخته های موجود در مورد فلسفه وجودی و تفسیر اینگونه فضاها کمک کرده و ما را در مورد پیوند بین گذشته ، حال و آینده ، در فرایندهای برنامه ریزی و طراحی های محیطی در ایران ، یاری رساند.

باغ ، باغسازی ، فرهنگ ، زبان ، فضای سبز ، فارسی ، معنا ، الگوی ذهنی