حسین جودکی - دکترا، گروه اقتصاد درمان و برنامه ریزی، سازمان تامین اجتماعی، تهران، ایران
محمود حیدری - کارشناس مرکز طبی کودکانف دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
بیژن گرایلی - دانشجوی دکترا، گروه مدیریت آموزشی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

مقدمه: با شروع اجرای برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور در سال 1379، سیاست برون سپاری خدمات بیمارستانی به شکل گسترده ای استفاده شد. از سال 1384 به بعد رویه معکوسی آغاز شد. شرکت های خصوصی لغو قرارداد شدند و غالب کارگران آنها به استخدام وزارت بهداشت درآمدند. بدین ترتیب، سیاست برون سپاری به اهداف اولیه خود مبنی بر کوچک سازی ساختار نظام سلامت و بهبود کارای دست پیدا نکرد. هدف پژوهش حاضر، بیان درس های این تجربه بود. روش بررسی: این مطالعه، یک مطالعه کیفی بود که داده های آن با بررسی اسناد (قراردادهای) بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی تهران و همچنین مشاهده و انجام مصاحبه با ده نفر از افراد مطلع اعم از روسا و مدیران بیمارستان هاف کارشناسان ستادی، پیمانکاران و کارگران جمع آوری شد. داده ها از طریق روش کیفی تحلیل چهارچوب ، جمع بندی و تحلیل گردیدند. یافته ها: دلایل عدم موفقیت سیاست برون سپایر در چهار موضوع اصلی و هشت زیرموضوع به شرح زیر خلاصه گردیدند: 1- دلایل مرتبط با کارفرما (بیمارستان): ضعف در طراحی، تنظیم و نظارت بر قراردادها و دخالت در امور اجرایی پیمانکار 2- دلایل مرتبط با بخش خصوصی (پیمانکاران): ضعف توان مدیریتی و تخصصی و توجه به منافع کوتاه مدت 3- دلایل مرتبط با کرگران: اعتراضات کارگری 4- دلایل مرتبط با فضای سیاست گذاری: تفاوت بسیار زیاد شرایط کاری کارکنان رسمی و کارکنان شرکتی و مشکلات مربوط به مدیریت. بحث و نتیجه گیری: عدم موفقیت سیاست برون سپاری به دلایلی بر می گردد که همه آنها کم و بیش معلول ضعف نظام مدیریت دولتی هستند. در واقع توان و کارایی بخش خصوصی هنگام ورود به بخش دولتی با قید محدودیت پتانسیل مدیریت دولتی مواجه می شود. برای کسب نتایج بهتر در برون سپاریریال بل از واگذاری فعالیت ها یا همزمان با آن باید به فکر تحول نظام مدیریت دولتی بود.

برون سپاری، بخش خصوصی، خرید خدمت، عقد قرارداد بیمارستان