رهام بختیار - کارشناس ارشد ، دانشکده عمران ، دانشگاه علم و صنعت ایران
سیدجمشید موسوی - دانشیار، دانشکده عمران و محیط زیست، دانشگاه صنعتی امیرکبیر

عموما در طراحی سدهای برقابی و در سطح مهندسین مشاور برای تعیین پتانسیل برقابی یک مخزن ، تحلیل براساس یک مدل شبیه سازی بهره برداری از مخزن سد بر مبنای اعتمادپذیری (RBS) با سیاست بهره برداری معلوم انجام می شود. در این تحقیق هدف بررسی نقش بهینه سازی سیاست بهره برداری از مخزن به جای استفاده از یک سیاست معلوم وثابت بر شاخصهای برقابی می باشد. به منظور ارزیابی نقش بهینه سازی سیاست بهره برداری از مخزن بر شاخصهای طراحی یک طرح برقابی یک مدل بهینه سازی از نوع DP توسعه یافته است . با توجه به اینکه یک مدل بهینه سازی کلاسیک قادر به لحاظ کردن قیدهای کنترل کننده معیار اعتمادپذیری به صورت صریح نمی باشد و از طرف دیگر مدل RBS یک مدل برمبنای اعتمادپذیری است ، سنجش تاثیر سیاست بهره برداری از طریق مقایسه دو مدل RBS و DP کلاسیک جز در حالت خاص سطح اعتمادپذیری 100 درصد ممکن نیست. بنابراین با انتخاب سیستم سد کارون 5 به عنوان مطالعه موردی در ابتدا مقایسه و تحلیل دو روش برای این حالت مرزی انجام گردیده و سپس مدل DP با افزودن یک عبارت پارامتریک جریمه به تابع هدف مدل به یک مدل برنامه ریزی اعتماد پذیری تعمیم یافته است. مقایسه نتایج مدل RBS و مدل بهینه سازی DP در سطوح یکسان از اعتمادپذیری تامین نیاز انرژی نشان می دهد که درصد بهبود نتایج ناشی از بهینه سازی سیاست بهره برداری با کاهش سطح اعتمادپذیری افزایش می یابد. به عبارد دیگر هرچه سطح اعتمادپذیری تامین نیاز انرژی بالاتر باشد ، پتانسیلی بهبود در نتایج مدل شبیه سازی RBS ناشی از بهینه کردن سیاست بهره برداری کمتر خواهد بود.

بهینه سازی، اعتمادپذیری ، آسیب پذیری ، بهره برداری از مخزن ، ظرفیت نصب و انرژی