سید اسماعیل موسوی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
طاهر علیزاده چهار برج - کارشناسی ارشد مشاوره خانواده، دانشکده روانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
محمدرضا شیخ - دانشجوی پزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران.
مریم یاوری کرمانی - استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه پیام نور، ایران.

زمینه و هدف: اختلالات روانی، ناهنجاری های شایعی هستند که باعث کاهش عملکرد اجتماعی افراد می شوند. بعضی گروه های خاص مانند بیماران دیابتی نسبت به ابتلای به این اختلالات بیشتر آسیب پذیر می باشند. پژوهش حاضر با هدف بررسی فراوانی علایم اختلالات روانی در این گروه ازبیماران است. مواد و روش ها: پژوهش توصیفی حاضر از نوع مقطعی است که در آن از میان جامعه آماری بیماران دیابتی، 100 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. گروه کنترل نیز از یک نمونه 100 نفری از افراد غیردیابتی تشکیل می شد که از لحاظ سن، تحصیلات و وضعیت اجتماعی و اقتصادی با گروه هدف همسان سازی شدند. دو گروه بوسیله آزمون SCL-90 دارای 90 ماده که برای ارزشیابی علایم روانپزشکی مورد استفاده قرار می گیرد، سنجیده شدند. نقطه برش این آزمون در ایران 4/ 0 گزارش شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و نتایج آزمون SCL-90 ، با استفاده از SPSS v.21 در سطح معنی داری ( 01 / P< 0 ) استفاده گردید. یافته ها: نتایج حاصل، فراوانی علایم اختلالات روانی را در بیماران دیابتی نسبت به گروه غیردیابتی بیشتر نشان داد که بالاترین و پایین ترین نمره ها در دو گروه، به ترتیب در مقیاس های اضطراب و روان پریشی بود. نتیجه گیری: میزان بالای علایم اختلالات روانی در بیماران دیابتی، نشان دهنده آسیب پذیری بیشتر این گروه می باشد. ارزیابی منظم و ارجاع به موقع برای درمان می تواند باعث افزایش سطح بهداشت روانی و انجام مداخلات و سیاست گذاری های مناسب در مورد ایشان گردد. شواهد حاکی از نقش قابل توجه اختلالات روانی در کیفیت زندگی بیماران دیابتی می باشد.

اختلالات روانی، بیمار، دیابت، آزمون SCL-90