ابوالفضل خوش نما - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه علامه طباطبائی
علی نجات - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه علامه طباطبائی
محمود بهرامی بیدونی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه علامه طباطبائی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی نوشتار بیانگر بر کاهش عاطفه منفی در مادران کودکان اوتیستیک انجام شد. در این پژوهش از طرح تجربی تک موردی از نوع خط پایه چندگانه استفاده شده بود. جامعه این پژوهش را تمامی مادران کودکان اوتیستیک تشکیل می دادند که در سال 1397 به مراکز بهزیستی شهر تبریز مراجعه کرده بودند. 3آزمودنی از این جمعیت به صورت هدفمند انتخاب شدند و به مدت 10 جلسه در مورد احساسات و عواطف خود پیرامون موقعیت های استرس زا مربوط به مراقبت از کودک اوتیستیک خود نوشتند. به منظور گردآوری داده ها از مقیاس عاطفه مثبت و منفی PANAS و 4 مرتبه شامل آزمون خط پایه، پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل نمودار، شاخص تغییر پایا 0RCI و معناداری بالینی استفاده شد. نتایج نشان دادند تفاوت ها در مقیاس عاطفه منفی به لحاظ آماری معنادار بوده ولی در مقیاس عاطفه مثبت خیر.

نوشتار بیانگر، عاطفه منفی، عاطفه مثبت، مادران، طیف اوتیسم