جبار صالح - دکتری روانشناسی کودکان استثنایی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران ایران

هدف: اختلال طیف خودمانده در طبقه بندی اختلالات فراگیر رشد قرارگرفته است، هدف پژوهش بررسی مقایسه ای رضایت زوجیت و سبک فرزند پروری مادران کودک خود مانده و کودک عادی بود. روش: جامعه پژوهش حاضر مشتمل است بر تمامی مادران کودکان دارای اختلال طیف خودمانده و کودکان عادی که درسال 1395 مشغول به تحصیل بودند. مادران دارای فرزند خودمانده 50 مادر به صورت نمونه گیری در دسترس و مادران دارای کودک عادی 50 مادر به صورت نمونه گیری خوشه ای انتخاب گردید. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه رضایت زوجیت افروز و الگوی ارتباط والد- فرزند بود. پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و گردآوری اطلاعات پس رویدادی است یافته ها: نتایج به دست آمده با استفاده از تحلیل واریانس، نشان داد دو گروه مادران کودکان عادی و کودکان خودمانده در همه زیر مقیاس ها رضایت زوجیت در سطح p<0/01 و سبک های فرزند پروری در سطح p<0/05 به استثناء مولفه که عبارت بود از انعطاف ناپذیری، تزلزل/ تشتت و نازپروردگی تفاوت معنا داروجود داشت. نتیجه گیری: بر اساس یافته ها می توان نتیجه گرفت مادران کودکان با اختلال طیف خود مانده در مقایسه با مادران کودکان عادی رضایت زناشویی کمتری را گزارش می کنند

سبک فرزند پروری، رضایت زوجیت، مادر کودکان خودمانده، مادر کودک عادی