مرتضی عباسی - دانشجوی دکتری رشته ی زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه اصفهان
بنفشه قربان ابراهیمی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی

این گفتار، به تبیین این موضوع می پردازد، که کدام ویژگی غزل سعدی، آن را از سوی موسیقی دانان و موسیقی پژوهان، به ویژه، از زمان قاجار به بعد، با اقبال مواجه نموده است و اساساً چرا به لحاظ کمیت در میان آثار ضبط شده ی موسیقی که کلامی، موسیقی را همراهی می کند، شماری که به غزل سعدی پرداخته و آن را چاشنی روایت خود نموده بیشتر است؟ ناگزیر، غزل سعدی، سر نهانی دارد که در غزل شعرای برجسته ای چون سنایی، خاقانی، نظامی، عبید، عطار، عراقی و دیگر هم طرازان وی دیده نشده است. پژوهش پیش رو می کوشد تا با در نظر آوردن ویژگی های بارز سخن سعدی، این فرض را که سخن شیخ، بافتی موسیقایی دارد و بازمانده ی همان غزل ملحون و به اصطلاح «پارسی» دوران ساسانیان است، مورد بررسی قرار دهد.

غزل سعدی، موسیقی دستگاهی، سادگی و روانی، غزل ملحون