محمدرضا ربیعی مندجین - استادیار و عضو هیات علمی تمام وقت دانشکده مدیریت دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی ایران
مریم احمدی فرد - دانشجوی دکترا گروه مدیریت واحد بروجرد دانشگاه آزاد اسلامی بروجرد ایران

امروزه دولت ها در پی آن هستند که اعتماد شهروندان به مدیریت دولتی را افزایش دهند؛ لذا زمان و منابع زیادی را بدین منظور صرف می کنند تا بتوانند رابطه طولانی مدت رضایتبخشی با شهروندان برقرار کنند. با کاهش اعتماد عمومی احتمال مشارکت عامه مردم در فرایندهای سیاسی کاهش می یابد و کناره گیری شهروندان از حمایت دولت مشروعیت حاکمیت مردم سالار را با مشکل مواجه می کند. به همین علت، موضوع اعتماد عمومی به محور بسیار مهمی در ادبیات مربوط به مدیریت دولتی تبدیل شده و بر همین اساس مطالعه پیرامون این موضوع حایز اهمیت است. از این رو، در این تحقیق به بررسی کیفی مفهوم اعتماد عمومی با الهام از اصول تئوریک این موضوع در مدیریت دولتی در قالب یک تحقیق مروری پرداخته شده است. جمع بندی مطالب نشان می دهد؛ وقتی اعتماد عمومی مطرح می شود مردم انتظار دارند مقامات و سازمان های دولتی با اقدامات خود در تعامل با آنها که در این تعامل نوعی عدم اطمینان و عدم شناخت از نحوه انجام امور در سازمان های دولتی وجود دارد، به انتظارات آنها پاسخ داده شود. به عبارت دیگر اعتماد عمومی، یعنی انتظار مردم از دریافت مثبت به خواسته های آنان از طریق متولیان امور عمومی. از طرفی اعتماد عمومی دچار افول شده که مهم ترین دلیل کاهش اعتماد عمومی؛ افول جهان شمول اعتماد عمومی، تغییر اقتصاد، رهبری ضعیف، مبارزات منفی، منفعت طلبی مالی، رسانه ها و مطبوعات، عملکرد حزبی و عملکرد دولت می باشد.

اعتماد، اعتماد عمومی، مدیریت دولتی