سیدعلی ضیائی - کارشناسی ارشد (گرایش راه و ترابری، دانشگاه صنعتی شریف)، عضو هیئت علمی دا
محمد پوررضا - کارشناسی ارشد (گرایش راه و ترابری دانشگاه صنعتی شریف)، شرکت مترا

مدل تغییر شکل‌های دائمی خاک بستر یکی از معیارهای مهم در طراحی مکانیستیک روسازی‌های و روکش‌ها می‌باشد. در روش‌های طراحی مکانیستیک روسازی، مدل خستگی براساس کرنش کششی زیر لایه آسفالتی بیان می‌شود، اما در طراحی مکانیستیک روکش کرنش کششی گاهی در زیر لایه روکش و گاهی زیر لایه آسفالتی در نظر گرفته می‌شود. مدل تغییر شکل‌های دائمی نیز بر اساس کرنش فشاری بالای لایه سابگرید بیان می‌گردد و از سوی دیگر در طراحی روکش و محاسبه کرنش‌های کششی و فشاری به منظور ارزیابی عمر خستگی و تغییرشکل‌های دائمی، روسازی آسیب‌دیده موجود با توجه به پیشرفت ترک‌های انعکاسی و سایر خرابی‌ها به درستی مدل نمی‌شود.در این مطالعه تعیین عمر تغییر شکل‌های دائمی خاک‌ بستر روسازی روکش‌ شده با درنظرگیری کرنش‌های فشاری بالای لایه سابگرید مورد بررسی و مقایسه قرار می‌گیرد. این بررسی با استفاده از برنامه تحلیلی Kenlayer برای روکش‌های با ضخامت‌های مختلف (نازک، متوسط و ضخیم) که بر روی روسازی‌های با ضخامت‌های مختلف (نازک، متوسط و ضخیم) در مناطق گرمسیر ایران قرارگرفته‌اند انجام شده است و به منظور تعیین میزان بحرانی بودن معیار تغییر‌شکل‌های دائمی در برابر معیار پیشرفت ترک‌های انعکاسی به مقایسه این معیارها برای روسازی‌ها و روکش‌ها با ضخامت‌های مختلف پرداخته شده است.

معیار خستگی، طرح مکانیستیک روکش، تغییر شکل‌های دائمی،‌ روش اجزای محدود، ترک‌های انعکاسی