کیارش ناصراسدی - استادیار گروه عمران، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه زنجان
محمدرضا پرویزی - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه، دانشگاه زنجان

بسیاری از آییننامه های طراحی سازه ها، سطح ایمنی خاصی را، که معمولا بصورت کیفی است، به عنوان سطح ایمنی سازه های طراحی شده برمبنای آن آیین نامه در نظر میگیرند. این محدوده بستگی زیادی به شرایط اقتصادی و اجتماعی آن کشور دارد. نعیین این سطح ایمنی ، نیازمند مطالعات مختلفی میباشد که در خصوص بسیاری از آییننامههای متداول انجام شده است. در ایران، با توجه به اطلاعات موجود چنین مطالعه های صورت نگرفته است. در این مقاله، به عنوان شروعی بر مبحث تعیین خطرپذیری قابل قبول در آیین نامه طراحی سازه ها، سطح ایمنی آیین نامه ایران که بصورت احتمال خرابی سازه ها بیان میشود، با سطح ایمنی توصیه شده توسط دیگر آیین نامه های شناخته شده مقایسه میشود. بدین منظور، دو قاب خمشی فولادی سه و هفت طبقه که بر اساس ویرایش سوم آیین نامه طراحی لرزه ای ساختمانها برای منطقه با خطرنسبی بالا طراحی شده است، مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان میدهد که خطرپذیری قابهای محاسبه شده به میزان قابل ملاحظه ای از مقادیر قابل پذیرش آیین نامه های متداول بیشتر بوده و لزوم ارتقاءآیین نامه موجود احساس میشود.

سطح حداقل خطرپذیری،ریسک،خطر لرزه ای،زلزله، ویرایش سوم آیین نامه طراحی لرزهای ایران