اسماعیل غفاری - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران سازه
همایون استنکانچی - دانشیار دانشکدهی مهندسی عمران دانشگاه صنعتی شریف

در این مقاله کاربرد روش زمان دوام در تحلیل لرزهای خطی پلها تشریح میشود. زمان دوام یک روش تحلیل لرزهای جدید بر مبنای تحلیل تاریخچه زمانی است که درآن سازه تحت یک تابع شتاب از پیش تولید شدهی همواره فزاینده، قرار میگیرد. پس از آن پاسخ سازه در طی زمان استخراج شده و با در نظر داشتن یک شاخص خرابی، سازهای که زمان بیشتری تا رسیدن به آن شاخص خرابی دوام بیاورد، زمان دوام بزرگتری دارد و انتظار میرود در برابر زمین لرزههای شدیدتری مقاومت نماید. در این مقاله شش پل بتنی مدل سازی شده است. در عمل سه تابع شتاب زمان دوام به مدلها اعمال شده و میانگین پاسخها استخراج میگردد. از طرف دیگر با استفاده از هفت شتابنگاشت طبیعی که به روش آیین نامهی 2006FHWA و برای در شهر برکلی در ایالت کالیفرنیا مقیاس شدهاند تحلیل تاریخچه C تطابق با طیف طرح آیین نامهی آشتو لرزهای و برای ساختگاهی با خاک نوع زمانی صورت گرفته است. میانگین پاسخهای این تحلیلهای هفتگانه به عنوان پاسخ دقیق در نظر گرفته میشود. دو تحلیل به روشهای استاتیکی معادل و طیفی نیز مطابق آیین نامه صورت میپذیرد. در نهایت پاسخ تحلیل زمان دوام با پاسخ تحلیلهای استاتیکی معادل، طیفی و نیز تاریخچه زمانی مقایسه شده است. این مقایسه نشان میدهد که پاسخ روش زمان دوام تطابق مناسبی با پاسخ تاریخچه زمانی دارد و از روشهای استاتیکی معادل و طیفی دقیقتر است. پاسخهای حاصل از هفت شتابنگاشت طبیعی پراکندگی زیادی دارند و نمیتوان به تعداد کمتری از آنها اعتماد کرد حال آن که پاسخهای سه تابع شتاب زمان دوام پراکندگی ناچیزی دارند و نیازی به تعداد تحلیل بیشتری وجود ندارد. مزیت روش زمان دوام نسبت به دو روش استاتیکی معادل و طیفی دقت بالاتر و نسبت به روش تاریخچه زمانی تحلیل در زمان کمتر است. این صرفهی زمانی به سبب نیاز به تعداد تحلیلهای کمتر حاصل شده است.

تحلیل لرزه ای خطی, تحلیل تاریخچه زمانی خطی, روش تحلیل زمان دوام, پل