رضا الهویردیزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه،
محمد خانمحمدی - استادیار دانشگاه تهران
محمدصادق معرفت - استاددانشگاه تهران

تجربه زلزلههای اخیر لزوم نیاز به اصلاح آییننامههای طراحی فعلی را به اثبات رسانده است، این موضوع و نیز عدم دخالت نظر مالکین در طراحی سازه- هایشان، محققین را به سوی نسل جدید آییننامههای طراحی یا طراحی براساس عملکرد سوق داده است. تمرکز اصلی در این شیوه که نخستین بار برای بهسازی لرزهای ساختمانهای موجود مطرح شد، برآورده ساختن سطوح عملکردی مختلف درترازهای خطر متفاوت است. گام نخست برای ظهور این روش در میان محققان، انجام تعریفهای کیفی برای سطوح خطر و عملکرد بوده است، اما بدیهی است تا پیش از کمی شدن نتایجتحقیقات و ارایه معیارهای قابل استفاده توسط طراحان، انتظار کاربرد اینشیوه در طراحی دور از واقعیت خواهد بود. لذا در سالهای اخیر معیارهای مختلفی چه در سطح اعضا (معیارهای محلی) و چه در سطح سازه (معیارهای کلی)پیشنهاد شده است. از آن جمله میتوان به کرنش بتن فشاری و میلگردهای طولی، تعداد اعضای تسلیم شده، تعداد ستونهایی که مفصل پلاستیک در آنها تشکیل شده است، جابهجایی نسبی طبقات و جابهجایی نسبی باقیمانده اشاره کرد. هدف مقاله حاضر جمعآوری معیارهای از این دست و مقایسه آنها با ظرابط آیین- نامههای طراحی لرزهای فعلی (که هدف آنها محدود ساختن خسارت در زلزلههایکوچک و عدم فروریزش سازه در زلزلههای متوسط و یا بزرگ است) و پیش- استانداردهای بهسازی لرزهای ساختمانهای موجود (که بدلیل عدم قطعیتهای بسیار در این دست سازهها، بسیار محافظهکارانه هستند) میباشد

طراحی لرزهای ساختمانهای بتنی، طراحی براساس عملکرد، معیارهای محلی و کلی طراحی