احمد خسروی - عضو هیات علمی گروه حقوق دانشگاه بیرجند

زبان فارسی یکی از کهن ترین و استوارترین وسایل پیوستگی ایرانیان و کشورهای فارسیزبان است. زبان فارسی رکن استوارهویت و فرهنگ و وحدت ملی ایران میباشد که از 2500 سال پیش شکل گرفته و به عنوان ملاک اشتراک ملتی دیرینه تلقی میشود. اما از آنجا که زبان مانند یک ارگانسیم زنده است که دایم در حال تغییر و تحول است، میبایست به گونه ای هدایت شود تا ضمن اینکه خودش حفظ شده فرهنگ و وحدت ملت نیز بواسطه آن حفظ گردد. یکی از مهمترین ابزار حفظ و انتقال زبان به نسلهای آینده قوانین و مقررات هستند. قوانین که بیشتر امور مردم از لحظه تولد (و چه بسا قبل از آن) تا دم مرگ را تحت تاثیر قرار داده و تنظیم مینمایند و از طرفی الزام آور بوده و دارای ضمانت اجرا است میتواند، در صورتیکه در نگارش آن زبان فارسی پاسداری گردد به نوعی در حفظ زبان فارسی در جامعه نیز تاثیر عمیقی داشته باشد. متاسفانه علیرغم اهمیت خاصی که به زبان فارسی داده میشود پاسداری از آن چندان مورد توجه قانون گذار قرار نگرفته است. هر چند قانون منبع بکارگیری اسامی، عناوین و اصطلاحات بیگانه در این خصوص وضع شده و دولت نیز آیین نامه اجرایی آن را وضع کرده است، و تمامی اشخاص اعم از اشخاص حقوق خصوصی و اشخاص حقوق عمومی را از بکارگیری واژه های بیگانه منع کرده، ولی ضمانت اجرای چندانی برای آن در نظر نگرفته است و بیشتر تضمین های اجرایی آن متوجه اشخاص خصوصی است و در باب تکالیف نهادهای دولتی و از جمله نهادهای وضع قوانین و مقررات چندان اثربخش نیست و لازم است تا توجه بیشتری از جانب مقننه، آنهم حداقل در حوزه قانونگذاری که به عنوان متون رایج در کشور است و همه با آن سر و کار دارند بشود.

زبان فارسی، پاسداری زبان فارسی، قانون، فرهنگستان زبان و ادب فارسی