فاطمه معین زاده - دانش آموخته کارشناسی ارشد،دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد، گروه ادبیات،یزد،ایران
هادی حیدری نیا - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد، گروه ادبیات،یزد. ایران

شکر، شناخت و تفکر در نعمتهای ظاهری و باطنی است که بنده خالصانه با زبان، اعتراف به این دارد که همه ی نعمتها از آن خداوند است و او ولی نعمت ما است. این ویژگی در ادبیات فارسی و آثار آن انعکاس فراوانی یافته است. در بین ادیبانی که این مضمون عرفانی را در آثار خود به کار بسته اند، آثار شخصیت برجسته ی قرن پنجم هجری، خواجه عبدالله انصاری از ویژگی خاص برخوردار است. خواجه عبدالله انصاری در آثار متعدد خود به این مضمون پرداخته و نتایج آن را مورد اشاره قرارداده است. از نظر خواجه عبداله انصاری، شکر بیان نعمت حق و شاکر کسی است که نعمتهای حق را ظاهر می سازد و شکرگزاری میکند و برای آن سه معنی در نظر دارد: 1- معرفت نعمت 2- قبول نعمت 3- ثنا گفتن به پاس نعمت. از جمله نتایجی که از بررسی در آثار این بزرگان به آن میتوان دست یافت اینکه خواجه عبدالله با استفاده از آیات قرآن و روایات دینی مفاهیم متعدد برای شکر و آثار آن ارائه نموده است .در بیشتر موارد صبر و شکر را از فضیلتهای انسان مؤمن برشمرده است.

صبر، شکر، عرفان،خواجه عبدالله انصاری، نعمت