امیر نعیمی - دانش آموخته کارشناسی ارشد
رسول زال - دانش آموخته کارشناسی ارشد
غلامرضا پزشکی راد - دانشیار گروه ترویج و آموزش کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس
حسن صدیقی - دانشیار گروه ترویج و آموزش کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس

تنوع مهمترین عامل بقای موجودات از جمله گیاهان زراعی در برابر تغییرات شرایط محیطی و آفات می باشد. تنوع زیستی در کشاورزی مهمترین امر حیاتی برای امنیت غذایی نسل های آینده است. این تنوع، برای غلبه بر آفات و بیماری- های جدید مورد بهره برداری قرار میگیرد تا از عهده تغییرات اقلیمی و نیاز غذایی جمعیت در حال رشد جهان برآید وپاسخگوی تغییر نیازهای مصرف کنندگان و پایداری بیشتر تولید باشند. تحقق توسعه پایدار رسالت اصلی سازمان حفاظت محیط زیست می باشد، در حقیقت توسعه پایدار درک درست از تعامل، در نظام به هم پیوسته فرایندهای اقتصادی، اجتماعیو زیست محیطی است، به همین منظور حفاظت از اجزاء تنوع زیستی به عنوان رکن توسعه پایدار مورد توجه قرار گرفته است. بر همین اساس حفاظت در سطح ژن به عنوان مکمل حفاظت در سایر سطوح تنوع زیستی (اکوسیستم و گونه) مورد توجه مسئولین امر میباشد لذا وقتی صحبت از ژن و حفظ ذخایر ژنتیکی به میان می آید کاربرد بیوتکنولوژی و به تبع آن مهندسی ژنتیک اهمیت پیدا می کند. این فناوری نیز همانند فناوری های دیگر می تواند پیامدهای مثبت و منفی متعددی بر روی تنوع زیستی داشته باشد و محیط زیست گیاهی و جانوری را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین، این مطالعه سعی برآن دارد که پیامدهای ناشی از بکارگیری بیوتکنولوژی بر تنوع زیستی را در کشاورزی مورد مطالعه قرار دهد

بیوتکنولوژی، کشاورزی، تنوع زیستی، پیامدها