سارا ترکمنی - دانشجوی دکترای مهندسی شیمی

انتقال گاز از تاسیسات بالادستی به روستاهای دور دست نسبت به میادین گازی، مستلزم احداث تعدادی واحدهای تقویت فشار گاز (تلمبه خانه) در مسیر انتقال می باشد که جهت جبران افت فشار گاز اجتناب ناپذیر است. با در نظر گرفتن صرف هزینه های بالا جهت احداث خطوط طویل لوله انتقال گاز و واحدهای تقویت فشارو همچنین نیاز به پایش های وسیع و ویژه جهت پیش گیری و کنترل وقوع حوادث غیر مترقبه در مسیر خطو لوله و تلمبه خانه ها، در این مقاله استفاده از یک سوخت پاک، ارزان قیمت و قابل تولید در محل، مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است. بیوگاز، سوختی با ویژگی های ذکر شده می باشد که با استفاده از ضایعات دامپروری و کشاورزی در راکتورهای حاوی میکروارگانیزم های بی هوازی، به روش بیولوژیکی تولید می شود. کنترل دما، pH و نحوه خوراک دهی به راکتور در بازده تولید بیوگازو ترکیب درصد آن نقش بسزایی دارد. در روستاهای کشورهایی نظیر آلمان و چین مدت مدیدی است که از بیوگاز به عنوان سوخت استفاده می شود. زیرا بدین وسیله ضایعات دامپروری و کشاروزی تثبیت شده، گاز حاصله به عنوان سوخت پاک و لجن باقیمانده در تولید کمپوست به کار می روند. مقاله حاضر، حاصل گذراندن یک دوره تخصصی دو ماهه در دانشگاه فاخوخ شوله الدنبورگ کشور آلمان می باشد که در آن به چگونگی اجرای طرح تولید بیوگاز و همچنین نحوه افزایش راندمان تولید آن پرداخته شده است و همچنین اجرای طرح تولید بیوگاز با اجرای طرح لوله کشی گاز به روستاهای دوردست از جنبه های گوناگون مقایسه شده است.

بیوگاز ، گاز طبیعی ، راکتورهای بی هوازی ، ارزیابی زیست محیطی