سیدمحمد سیدرضی - شرکت توانیر

جهت به حداقل رسانیدن مشکلات خوردگی و رسوبدهی آبهای خنک کن چند نیروگاه کشور، تحقیقات وسیعی در آزمایشگاه و همچنین در محل نیروگاه بعمل آمد، خلاصه نتایج حاصله به شرح ذیل می باشد . استفاده تنها از پلی فسفات و اسید که هم اکنون جهت کنترل شیمیائی و رسوبدهی آبهای خنک کن، در نیروگاهها رایج می باشد نمی تواند جوابگو باشد، زیرا این ماده از خاصیت ضد خوردگی کمی برخوردار بوده ضمن آنکه در درجه حرارتهای بالا تجزیه می شود و لجن های فسفاتی زیاد تولید می کند، این لجن ها همانند رسوبات ناخواسته، ایجاد پیل های اختلاف دمشی ( اکسیژن ) می نمایند . جهت کنترل خوردگی ضروری است تا از ترکیبات شیمیائی نظیر، مولیبداتها، نمکهای روی و فسفوناتها استفاده شود، ضمن آنکه ترکیبات آزول، به محافظت لوله های مسی کندانسورها کمک بسیار مفیدی می نماید . نتایج آزمایشات نشان می دهد که مخلوطی از این بازدارنده ها راندمان بالاتری را ارائه می دهند . فسفوناتها، از نوع AMP و HEDP به دلیل خاصیت خوب کنترل رسوب و خوردگی بایستی جایگزین پلی فسفاتها شوند . مکانیزم بازدارندگی این مخلوط بازدارنده ها هر دو شاخه کاتدی و آندی را پلاریزه می نماید ضمن آنکه مکانیزم کاتدی آن غالب می باشد . با استفاده از مخلوط این بازدارنده ها می توان خوردگی عمومی لوله های فولادی و برنجی را به ترتیب، میزان 0/5 mpy و 2/5 mpy کاهش داد . در حال حاضر، جهت کنترل رسوب از ضرائب لانگلر (Langlier) و رایزنار (Ryznar) استفاده می شود، بررسی و تحقیقات انجام شده در مورد وضعیت بسیاری از آبهای خنک کن نشان می دهد، که استفاده از این ضرائب به تنهائی نمی تواند جوابگوی کنترل رسوبات باشد، لذا تا استفاده از مواد ضد رسوب خوب یعنی فسفوناتها، ضروری است تا با توجه به کیفیت آب هر برج، از PH های در حد خنثی یعنی حدود 7 استفاده شمود . استفاده از فیلترهای شنی و همچنین پمپ های لجن کش در حین کار واحد می تواند کمک بسیار مؤثری در جهت تقلیل مواد معلق موجود در آبهای خنک کن باشد . این امر از تشکیل رسوبات ناخواسته که سبب ایجاد پیل های خوردگی می شود، جلوگیری نموده، ضمن آنکه از مقدار مواد شیمیائی مصرفی نیز می کاهد .