رضا قاضی - دانشگاه فردوسی مشهد
حسین طباطبائی یزدی - دانشگاه فردوسی مشهد
مهدی صادق زاده - دانشگاه فردوسی مشهد

در این مقاله ابتدا کاربرد کنترل کننده فازی جهت بهبود عملکرد سیستم کنترل دنبالسازی مدل خطی و چگونگی بهینه سازی آن توسط الگوریتم ژنتیکی تشریح می شود . سپس نحوه استفاده از الگوریتم ژنتیکی در طراحی کامل سیستم کنترل فازی دنبالسازی مدل مرجع بهینه مورد بررسی قرار می گیرد . معمولا طراحی سیستم کنترل دنبالسازی مدل خطی بر اساس مقادیر مشخص پارامترهای سیستم انجام می شود، که در نتیجه عملکرد آن در مقابل تغییر پارامترها حساس می باشد بنابراین به منظور رفع این عیب از کنترل کننده فازی استفاده می گردد . از طرفی در صورتی که دنبالسازی مدل تنها با استفاده از کنترل کننده فازی انجام شود مسیر پاسخ دینامیکی کنترل کننده فازی به طور دقیق کنترل شده نیست لذا از ترکیب دو کنترل کننده فوق می توان به نتایج مطلوبی رسید همچنین با استفاده از الگوریتم ژنتیکی توابع عضویت کنترل کننده فازی به گونه ای تنظیم می شود که خطای دنبالسازی مدل مینیمم گردد و عملکرد کنترل کننده بطور قابل ملاحظه ای بهبود یابد در طراحی کامل سیستم کنترل فازی دنبالسازی مدل مرجع بهینه الگوریتم ژنتیکی علاوه بر کار تعیین توابع عضویت بهینه ورودیها و خروجی کنترل کننده فازی وظیفه برآورد ضرایب رگولاتور نیز بر عهده دارد که موجب استفاده کامل از توانایی جستجوی الگوریتم ژنتیکی در فضاهای بدون قاعده و غیرخطی بمنظور یافتن پاسخ بهینه می گردد . همچنین با استفاده از این روش طراحی سیستم کنترل بهینه فوق برای سیستم کنترل دنبالسازی مدل غیر خطی تعمیم داده شده است . به عنوان یک کاربرد از سیستم فوق می توان آن را جهت کنترل دور یک موتور القایی طراحی نمود که نتایج شبیه سازی نشان دهنده بهبود دنبالسازی پاسخ بهمراه تنظیم دور مناسب موتور القایی می باشند .

دنبالسازی مدل، کنترل فازی، الگوریتم ژنتیکی