محسن زراعت پیشه - کارشناس ارشد معماری_مدرس مرکز سما نیشابور

معماری دو دهه گذشته شاهد تلاش گروهی از معماران برای ایجاد جریانی نو بوده است این گروه به دنبال نوعی از معماری است که از ارجاع بپرهیزد و نشان دهنده هیچ چیز نباشد شعار آنان برخلاف دیگر جریانهای مدرن بی تفاوتی به کلاسیک ولی طراحیهای آنان متاثر از افکار فلسفی مدرن است جهان بینی چند بعدی پیچیده و متغیر این هنرمندان نهایتا در عنصر چین خودنمایی می کند که بواسطه فراوانی چین و پرهیز تا حد ممکن از به کاربردن زوایای قائمه در اثارشان و همچنین به علت برخورد یکسر متفاوتشان با معماری اغلب مورد انتقال قرارگرفته و متهم به تفنن گرایی می شوند. اگر درسالهای اولیه منتقدان نسبت به نو بودن این جریان تردید داشتند و گمان نمی کردند بتواند حتی دوران کودکی خود را سپری کند امروز روند تکامل و بلوغان به خوبی مشاهده می شود هنگامی که درسال 1988 موزه هنرهای مدرن نیویورک با به نمایش گذاشتن اثرا پیتر ایزنمن متولد 1932 در بین کارهای دیرمعماران جریان ساختارشکنی او را در زمره آنان به حساب اورد نوشته های او افکاری فراتر از دغدغه های ساختار شکنان را عرصه می کرد او می گفت برای من بسیار مشکل است در قالب ساختار شکنی درباره معماری اظهار نظر کنم چرا که من در ارتباط با ویرانه ها یا تکه های بازمانده صحبت نمی کنم ساختار شکنی معماری را از راه تشبیه می بیند و من به چون واقعیت نظر می کنم به نظر من این اصطلاح بیش از اندازه برای معماری خیالی و انتزاعی است.