منصوره دهقانی - عضو هیئت علمی دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شیراز و گروه خاکشناسی
حمیدرضا اولیائی - عضو هیئت علمی دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شیراز و گروه خاکشناسی

سال ها ی متماد ی است که علف کش آترازین (2- کلرور - 4- اتیل آمینو - 6- ایزوپروپیل آمینو - 1 ، 3 ، 5 تریازین) به عنوان یک علف کش غیر انتخابی در اراضی غیر زراعی و به عنوان یک علف کش انتخاب ی به طور گسترده در اراضی زراعی به و یژه مزارع ذرت استفاده م ی گردد (تاملین، ۱۹۹۴ ). استفاده وسیع از ا ین علف ُ کش منجر به ا ین مسئله شده است که ملاحظات ز یست- محیطی بر اساس تشخیص و ردیابی این ماده در منابع آبی در غلظت بحرانی ۳ میکرو گرم در لیتر صورت گیرد. گزارش ها ی ز یاد مبنی بر آلودگی منابع آب توسط آتراز ین، منجر به مطالعات بسیاری بر رو ی خاک ها ی آلوده شده با ا ین ماده ، از طر یق فرایندهای اصلاح بیولولوژیکی شده است . تجزیه ب یولوژیکی به عنوان یک عامل ضرور ی در میزان آترازین در محیط ز یست به و یژه در خاک مطرح گرد یده است (آدامز و تورنمن، ۱۹۹۱ ). پایداری آتراز ین در خاک غالبًا با تکرار ا ستفاده از آن کاهش می یابد که ا ین امر بیانگر این است که خاک های حاوی آتراز ین منجر به افزایش فعالیت باکتری های تجزیه کنندة آترازین می شود (پیوتی و همکاران، ۲۰۰۲) معدنی شدن کامل و سر یع آترازین هم به وسیله باکتر ی ها ی گروهی و هم باکتری های جدا ساز ی شده مشاهده گردیده شده است . گستره ا ی از باکتریهای تجزیه کننده آتراز ین شامل ،Acinetobacter ،Pseudomonas Rhizobium و Nocardioides ، Agrobacterium از خاک های تماس یافته با این ماده جدا سازی شده اند. بر این اساس اهداف این مطالعه عبارت بودند از: ۱) غنی سازی میکروارگانیسم های تجزیه کننده آترازین و ۲) جدا سازی و تشخیص آنها در خاک های زراعی که به مدت طولانی آترازین دریافت نموده اند.